ΑΓΙΣ ο 4ος

«Αλλά σε κάθε έθνος όποιος φοβάται Αυτόν (τον Θεό) και εργάζεται δικαιοσύνη είναι δεκτός εις Αυτόν» (Πρ.10:35)

Από αρχαιοτάτων χρόνων η πατρίδα μας έχει ανεπανάληπτα παραδείγματα αλτρουισμού και ψυχικού μεγαλείου που ξεπερνούν ακόμη και την φαντασία των πλέον πολιτισμένων λαών παγκοσμίως. Δύο φορές σε προ Χριστιανικούς χρόνους, (επί Σόλωνος και επί Κλεισθένους), έγιναν ομαδικές απελευθερώσεις δούλων, κάτι που ήταν αδιανόητο, καθώς οι δούλοι θεωρούνταν απλώς ομιλούντα παραγωγικά εργαλεία και τίποτα περισσότερο.

Αξεπέραστο είναι και το φωτεινό παράδειγμα του βασιλιά της Σπάρτης, Άγη του 4ου (3ος π.Χ. αιών), παρόμοιο του οποίου δεν έχει να επιδείξει κανένα άλλο έθνος. Ο Άγης ανέλαβε την βασιλεία της αριστοκρατικής Σπάρτης σε ηλικία 20 ετών, και «βρήκε την πατρίδα του αποχαυνωμένην, οκνηράν, διεφθαρμένην, γεμάτην πλούτον αφ ενός και εσχάτην αθλιότητα αφ ετέρου. Ο ίδιος ήτο υπέρπλουτος, ανήκε στην αριστοκρατική τάξη, αλλά η μοίρα της πατρίδας του δεν τον άφησε ασυγκίνητο».
Η ιθύνουσα αριστοκρατία, απαριθμούσα μόλις 100 άτομα είχε φτάσει στο κατακόρυφο του πλούτου και της χλιδής. Τότε ακριβώς έδρασε ο πάμπλουτος βασιλιάς Άγης, μαζί με την πολυεκατομμυριούχο γιαγιά του Αρχιδάμεια, και την ζάπλουτη σύζυγό του Αγησιστράτη. Συγκέντρωσαν επί της κεντρικής πλατείας της Σπάρτης όλα τα χρεωστικά έγγραφα του λαού και τα έκαψαν αποδίδοντας στους πενόμενους Σπαρτιάτες την οικονομική τους ελευθερία.
Ακόμη και την ακίνητη περιουσία του, την παρέδωσε στους εφόρους της Σπάρτης, ντύθηκε με τον λιτό σπαρτιατικό χιτώνα και τρεφόταν με μέλανα ζωμό.

Το τέλος του εν τούτοις προκαλεί φρίκη. Η αντιπολιτευόμενη παράταξη έδρασε εναντίον του κατά την διάρκεια εκστρατευτικής απουσίας του, και επιστρέφοντας βρήκε τα πράγματα έντονα εχθρικά. Τελικά άνευ απολογίας και κατόπιν προδοσίας τον απαγχόνισαν.
Οδηγούμενος στην αγχόνη είδε κάποιον από τους δήμιούς του να κλαίει.
«Μην κλαις για μένα» του είπε, «δεν μου πρέπει. Να κλαις γι’ αυτούς που με καταδίκασαν άδικα».
Και λέγοντας αυτά έτεινε τον λαιμό του στους δήμιους προτού προφτάσουν να τον σώσουν οι πολυπληθείς οπαδοί του.

Η περίπτωση του Ι. Καποδίστρια σε γενικές γραμμές έχει πολλές ομοιότητες με του Άγη. Τέτοια φωτεινά αφ ενός παραδείγματα, αλλά και θεοσκότεινα αφ ετέρου, έχει να επιδείξει η ιστορία μας.

Αυτός είναι ο λόγος που ο Χριστιανισμός βρήκε εύφορο έδαφος στις καρδιές των Ελλήνων. Προπαντός αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός διάλεξε την γλώσσα μας για να εξαγγείλει σε όλη την ανθρωπότητα τις δικές Του άγιες προθέσεις και τα θεία Του σχέδια.
Όταν ο μαθητής Φίλιππος είπε στον Κύριο πως μερικοί πρόγονοί μας παρακαλούσαν να Τον ιδούν, Εκείνος απάντησε:
«-Ήλθε η ώρα δια να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου» (Ιω.12:23).
Εν τούτοις βάλαμε τον δείκτη του χεριού μας πάνω στο λεπτοδείκτη του ρολογιού του χρόνου και τα λεπτά της ώρας διαρκούν αιώνες τώρα.

Σήμερα, 23 αιώνες μετά τον θάνατο του βασιλιά Άγη και 20 αιώνες μετά την ανάληψη του Κυρίου Ιησού, η πατρίδα μας βρίσκεται και πάλι σε οικονομική ένδεια. Δεν υπάρχει Άγης, ούτε και Καποδίστριας για να μας βοηθήσει, αλλά και εάν υπήρχαν δεν θα τους ακούγαμε, όπως δεν ακούσαμε όσους μας έλεγαν ότι τρώγαμε τις σάρκες μας και πως με την ζωή που κάναμε χρεώναμε και τα δισέγγονά μας.
Υπάρχει όμως ο Ένας και Μοναδικός, υπάρχει ο Ι. Χριστός ο οποίος ήλθε στη Γη με ένα και μοναδικό σκοπό. Να πληρώσει όλα τα χρέη, όλου του κόσμου και να μας λυτρώσει από την σκλαβιά της αμαρτίας η οποία μας φέρνει ξανά και ξανά σε αυτή την θλιβερή κατάσταση.
Δεν Τον ακούσαμε, δεν Τον ακολουθήσαμε, δεν Τον πιστέψαμε. Και το χειρότερο είναι πως ούτε και τώρα που ερωτοτροπούμε με τους συμπαθείς πλέον κάδους των απορριμμάτων μας δεν Τον αναζητούμε.
Κάποιος μου είπε προ ημερών. Δεν λυπάμαι για τους κατηγορούμενους και τους «τροφίμους» των κάδων. Αυτοί πληρώνουν το μεγάλο, ή το μικρό τους χρέος. Λυπάμαι περισσότερο για τους ανήλεους υποκριτικούς αμετανόητους μαστιγωτές τους.
Έμεινα σκεφτικός, και είπα από μέσα μου.

Κύριε φύλαξέ με από τους «δίκαιους» και τους άδικους αυτού του κόσμου… δίκιο έχει κι αυτός. Αν ήταν ο Χριστός στην καρδιά μας δεν θα συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Κάποια μέρα, εκείνη την μέρα της φοβερής Κρίσης, που σχεδόν όλοι την λοιδορούν τώρα, θα βρεθούμε στο φοβερό βήμα του Χριστού και εκεί θα δώσουμε λόγο, και εκεί θα πληρώσουμε, ή θα πληρωθούμε. Μας φαίνεται απίστευτο, όπως απίστευτο μας φαινόταν πριν από 3-4 χρόνια και ο ερχομός της παρούσας κρίσης. Όμως θα έλθει όπως ήλθε και τούτη. Και τότε έξοδος δεν θα υπάρχει.

Το μνημόνιο εκείνο θα εφαρμοσθεί απαρέγκλιτα για μια αιωνιότητα. Τώρα πρέπει να απλώσουμε το χέρι μας προς τον εσταυρωμένο Σωτήρα μας, τον Μοναδικό και Αιώνιο. Εκείνος και μόνον Εκείνος διαγράφει με το Αίμα Του, το βαρύ χρέος της αστοχίας, δηλ. της αμαρτίας.