«21 Απριλίου 1957»

Πάσχα σήμερα.

Όλα γύρω και πάνω μου παρουσιάζουν μια γιορτινή όψη. Η προπέλα γυρίζει ρυθμικά και το πλοίο ήσυχα γλιστράει στο βαθυγάλανο υγρό στοιχείο. Ο αέρας σταμάτησε τελείως, η θάλασσα ηρέμησε, και κανένα σύννεφο δεν σκιάζει τον καταγάλανο ουρανό. Οι ακτίνες του ηλίου παίζουν με τα ολοκάθαρα ατλαντικά νερά. Που και που κάποιο χελιδονόψαρο δοκιμάζει τις πτητικές του ικανότητες. Τα χελιδονόψαρα μοιάζουν πολύ με μας τους ανθρώπους στις δοκιμαστικές πνευματικές μας πτήσεις, όταν προσπαθούμε ελεύθεροι από τα βάρη μας να απογειωθούμε και με τα ατροφικά πνευματικά φτερά μας να πετάξουμε προς τον δικό μας παράδεισο.

Σήμερα όπου και να βρεθείς αισθάνεσαι την ανάγκη να χαρείς γιορτάζοντας μια τέτοια Αναστάσιμη εξωκόσμια πτήση. Ο Εσταυρωμένος από εμάς Χριστός Αναστήθηκε! Μέσα σε τούτη τη γιορτή της Ανάστασης σίγουρα κρύβεται η ανακούφιση από τις τύψεις της Σταύρωσης, καθώς και η δύναμη της ίδιας της Ζωής, που απεχθάνεται τον θάνατο. Καμιά φορά σκέφτομαι το πόσο επιπόλαια ζούμε, και πόσο ασεβείς είμαστε εμείς οι ναυτικοί, που σαν να μην συμβαίνει τίποτα ταξιδεύουμε πάνω από το σκοτεινό νεκροταφείο του βυθού, που από μόνος του προσπαθεί να θάψει τους ουρανοκατέβατους νεκρούς της επιφάνειας. Περνάμε τόσο αστόχαστα και με τόση περιφρόνηση πάνω από τα βυθισμένα ναυάγια, τα συντρίμμια και τα όνειρα περασμένων εποχών που τόσο πόνο άφησαν πίσω τους. Χιλιάδες ζωές πνιγμένες, θαμμένες και άθαφτες κάτω από τα πόδια μας.

Για μια στιγμή συνερχόμαστε και λέμε, «τι να γίνει, αυτή είναι η ζωή, δεν αλλάζει». Κι όμως μια τέτοια ζωή είναι νεκροπομπός και σίγουρος θάνατος. Παρ’ ότι γνωρίζουμε πως θα πεθάνουμε σαν τους προγόνους μας, αφήνουμε περισσότερη ζωή πίσω μας μέσω των απογόνων μας. Γιατί; Είμαστε τόσο ανόητοι, ή μήπως η δίψα μας για τη ζωή είναι μέσα στα σχέδια του Δημιουργού μας για μια δική μας ατομική ανάσταση; Μήπως και τούτες οι σκέψεις είναι στιγμιαίες πτήσεις ενός χελιδονόψαρου; Μήπως η Ανάσταση του Χριστού, η δίψα μας για την ζωή, και ο πόνος μας μπροστά στον θάνατο προσπαθούν να μας διδάξουν κάτι από τα σχέδια που έχει ο Δημιουργός της Ζωής για τον καθένα μας; Μήπως αυτό μας λέει και η γιορτινή υποδοχή της Ανάστασης του Χριστού; Σήμερα έχουμε Πάσχα. Όλοι οι Χριστιανοί γιορτάζουμε.

Με κάτι τέτοιες σκέψεις και ελλείψει συγγενών και στενών φίλων, βγήκα από την καμπίνα μου και ντυμένος με τα κατά τον εργένικο τρόπο σκολιανά μου, πήγα στην τραπεζαρία. Χαιρέτησα πεντέξι συναδέλφους και κάθισα στην καρέκλα μου. Το καμαρωτάκι, μου έφερε την μαγειρίτσα. Δεν τρωγόταν με τίποτα, αλλά δεν μίλησα. Απλά δεν έφαγα. Πήρα το κόκκινο αυγό και κοίταξα τον διπλανό μου. Δεν είχε διάθεση για τσούγκρισμα και έτσι το έσπασα στην κόψη του τραπεζιού ευχόμενος από μέσα μου το Χριστός ανέστη, στους απόντες δικούς μου. Σε λίγο ήλθαν και άλλοι, και τότε προσθαλασσώθηκα στη θλιβερή πραγματική καραβίσια «ανάστασή» μας.

Μπορεί η φουρτούνα της φύσης να σταματάει που και που, αλλά το ηφαίστειο της ανθρώπινης ψυχής πάντα σιγοβράζει, έτοιμο να ξεβράσει το πυρακτωμένο περιεχόμενό του με την πιο ασήμαντη αφορμή. Καθισμένοι μπροστά σε ένα γιορταστικό τραπέζι, και ευχόμενοι το «Χριστός ανέστη», για μια ασήμαντη αφορμή διαφωνίας μεταξύ δύο ναυτών ξεστομίστηκαν τα πιο ιταμά υβριστικά λόγια για τον Αναστημένο Θεάνθρωπο. Λόγια βαριά, φοβερά, ανηλεή μαστιγώματα, τρύπησαν τα αυτιά μου και μάτωσαν την ψυχή μου. Άραγε αξίζει να λεγόμαστε άνθρωποι;

Με αυτές τις σκέψεις άφησα το πασχαλινό τραπέζι και βγήκα στο φωταγωγημένο κατάστρωμα της πρύμης. Ένα φτερούγισμα και ένας μαλακός χτύπος τράβηξε μηχανικά την προσοχή μου. Έσκυψα να ιδώ τι ήταν. Ένα χελιδονόψαρο ξεγελασμένο από τα φώτα της πρύμης είχε κάνει την άτυχη δοκιμαστική του πτήση. Το πήρα στα χέρια μου και το επέστρεψα βαριά τραυματισμένο στο περιβάλλον του. Επέστρεψα κι εγώ στην καμπίνα μου. Ο συγκάτοικός μου έχει βάρδια, κοιτάζω τις φωτογραφίες που έχω στερεώσει στο μπουλμέ, πάνω από το μαξιλάρι μου. «Χριστός ανέστη» ψιθυρίζω και σκύβοντας τις φιλώ. Φιλώ και το χρυσό σταυρουδάκι που κρέμεται στον λαιμό μου. Δεν με χωράει ο τόπος. Ξαπλώνω αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ Στριφογυρίζω μέχρι το πρωί στο κρεβάτι μου. Αυτό ήταν το φετινό μου Πάσχα, το Πάσχα του 1957. Αυτή ήταν και η δική μου πασχαλινή πτήση εκείνης της χρονιάς.

Λίγους μήνες αργότερα στα χέρια μου έφτασε μια Καινή Διαθήκη. Την άνοιξα και διάβασα. «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή». «Όποιος πιστεύει σε Μένα έχει ζωή αιώνια και σε κρίση δεν έρχεται αλλά μετέβη από τον θάνατο στην Ζωή». «Μη φοβάσαι μόνο πίστευε». «Αν κηρύττεται ότι ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, πως μερικοί από ανάμεσά σας λένε ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών; Και αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, ούτε και ο Χριστός αναστήθηκε. Και αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι μάταιο το κήρυγμά μας, αλλά και η πίστη σας είναι μάταιη. Είμαστε δε και ψευδομάρτυρες του Θεού επειδή δώσαμε μαρτυρία ότι ανάστησε τον Χριστό, τον οποίον δεν ανάστησε, αν καθ υπόθεση δεν ανασταίνονται οι νεκροί….

Αν μονάχα σε αυτή τη ζωή ελπίζουμε στον Χριστό, είμαστε οι ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων…. Αλλά τώρα ο Χριστός αναστήθηκε!» (1η Κορ.15 κεφ.) Αυτή την πίστη είχε ο απ. Παύλος, και γι αυτήν την πίστη έβαλε το κεφάλι κάτω από το σπαθί του φοβερού Νέρωνα στην Ρώμη. Εμείς οι Χριστιανοί με τόση μακροχρόνια πείρα ανθρώπων πιστών ταλανιζόμαστε και σκουντουφλάμε σε θεωρίες, αμφιβολίες και ένα σωρό σκουπίδια που μας οδηγούν στον βυθό του σκοτεινού Ατλαντικού μας με τους θαμμένους και άθαφτους νεκρούς του. Κάνουμε μικρές παραπλανητικές πτήσεις και σαν το χελιδονόψαρο μας τραβά το τεχνητό φως του καραβιού της πρόσκαιρης ζωής μας με αποτέλεσμα να χτυπήσουμε και να πεθάνουμε μαζί με τις δικές μας τεχνολογίες και επιστήμες.

Κανένα χελιδονόψαρο που έλκεται από το φως της μέρας δεν επιστρέφει στο στοιχείο του νεκρό. Κανείς πιστός που έλκεται από το φως του Ευαγγελίου δεν πεθαίνει. «Ο πιστεύων εις Εμέ» είπε ο Χριστός στην αδελφή του Λαζάρου, την Μάρθα, «και αν ακόμη πεθάνει θα ζήσει». Τον ευχαριστούμε γιατί «πέθανε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για την δικαίωσή μας». Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να κάνει την εκλογή του και την πτήση του. Είτε προς ζωή, είτε προς θάνατο. Ας κάνουμε την εκλογή της Αληθινής Ανάστασης της πληρωμένης με το Αίμα του Χριστού. Χριστός Ανέστη!!!