ΠΕΡΓΑΜΟΣ

(Αποκάλυψη β΄ 12-17)

"ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ ΑΦΗΣΕΣ……" (Αποκάλυψη β΄:4)

Έφεσος, μια μεγάλη και πλούσια Ελληνική πόλη, η ακμή της οποίας κατά τους Βιβλικούς χρόνους βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Ήταν το εμπορικό κέντρο της Μικράς Ασίας και σημαντικός τόπος τραπεζικών συναλλαγών. Λόγω του μεγάλου, γνωστού σε όλους θησαυροφυλακίου του Ναού της θεάς Αρτέμιδος, εθεωρείτο ο ασφαλέστερος τόπος της Μικράς Ασίας.

Η Έφεσος ήταν επίσης μια σπουδαία θρησκευτική πόλη. Ο Ναός της Αρτέμιδος ήταν ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας. Σημαντική πηγή της ευημερίας της, η κατασκευή και εμπορία ασημένιων ομοιωμάτων της θεάς, την οποία απεικόνιζαν με πολλά στήθη. Η Άρτεμις ήταν προστάτιδα της γονιμότητας και της ηδονής, οι δε προσκυνητές της, έφεραν πλούσια κέρδη στη πόλη. (Πράξεις 19:23-27). Διάφορες πηγές της εποχής εκείνης περιγράφουν την ανηθικότητα της πόλης.

Η μαύρη μαγεία ήκμαζε και ο Απόστολος Παύλος συνάντησε μερικούς από τους εξέχοντες μάγους και τους οδήγησε στον Σωτήρα Χριστό. (Πράξεις 19:13-19).

Μέσα σε αυτή τη πόλη του πλούτου, της διαφθοράς και της ειδωλολατρίας γεννήθηκε μια Χριστιανική Εκκλησία, η εκκλησία της Εφέσου. Στην Βίβλο υπάρχουν δύο επιστολές απευθυνόμενες σ' αυτήν. Την μία την έγραψε ο Απ. Παύλος από της φυλακές της Ρώμης περί το 60 μ.Χ. και την άλλη που βρίσκεται στην Αποκάλυψη, (β΄. κεφ. 1-7) την υπαγόρευσε ο Ίδιος ο Χριστός στον Απ. Ιωάννη. Η εκκλησία αυτή ήταν άριστα κατηχημένη γιατί είχε διδασκάλους και ποιμένες τον Παύλο, τον Απολλώ, τον Τιμόθεο και τον Ιωάννη.

Ο Χριστός είχε πολλούς επαίνους για τους πιστούς της Εφέσου. Ήταν ζηλωτές καλών έργων και υπηρετούσαν πιστά τον Κύριο. Δύο φορές ο Ιησούς τους επαινεί για την εργασία που πρόσφεραν στο όνομά Του. Γνώριζαν το πώς έπρεπε να εμπιστεύονται συνεχώς τον Κύριο μέσα στις δοκιμασίες. Άντεχαν στις πιέσεις και παρέμειναν πιστοί. Δεν ήταν μόνον άξιοι, αλλά και μαχητικοί στις πολλές και λανθασμένες διδασκαλίες της εποχής. Εξέταζαν το κάθε τι και έδιωχναν τους ψεύτικους αποστόλους που πήγαιναν κοντά τους με λανθασμένες διδασκαλίες.

Χαρακτήριζαν ανηθικότητα κάθε τι που ήταν τέτοιο, και έδιωχναν τους Νικολαϊτες που δίδασκαν ότι οι πράξεις του σώματος δεν επηρεάζουν το πνεύμα και έτσι μπορεί κάποιος να αμαρτάνει όσο θέλει χωρίς αυτό να έχει οποιοδήποτε αντίκτυπο στο πνεύμα. Από κάθε πλευρά εξωτερικής εμφάνισης, η εκκλησία της Εφέσου μπορούσε να θεωρηθεί πρότυπο εκκλησίας, και άξιο για κάθε έπαινο.

Σε αντίθεση όμως όλων αυτών των θετικών ο Ιησούς διέκρινε έναν θανάσιμο κίνδυνο να έρπει μέσα στις προσπάθειές τους. "Είχαν αφήσει την πρώτη τους αγάπη", τον Ίδιο τον Χριστό! Ενώ εξωτερικά ήταν ζεστοί, εσωτερικά ήταν κρύοι, παγωμένοι. Μέρα με την μέρα ο τύπος αντικαθιστούσε την αγάπη. Έλεγαν σωστά πράγματα, έκαναν σωστές πνευματικές παρατηρήσεις, αλλά εσωτερικά μαραινόταν όλο και περισσότερο!

Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που ο Χριστός τους επικρίνει για αυτή τους την συμπεριφορά. Εκείνος έβλεπε τα εσωτερικά κίνητρά τους. Κανείς σύζυγος δεν είναι για πολύ ευτυχισμένος με μια σύζυγο που είναι μεν καλή μαγείρισσα και τέλεια νοικοκυρά, αλλά που δεν τον αγαπά αληθινά. Και ο Χριστός δεν ήταν ευτυχής με την νύμφη Του σε αυτή την εκκλησία. Εσωτερικά ήταν παγωμένη.

Αυτή η διαφορά φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα μια αδυναμία των θρησκευομένων ατόμων, αυτών που ξέρουν και κάνουν πολλά, αλλά η καρδιά τους δεν είναι τέλεια απέναντι στο Χριστό. Στα σχολεία τα μικρά παιδιά μαθαίνουν ότι πρέπει να αγαπούν τους γονείς τους. Εκείνα όμως τους αγαπούν από μόνα τους, επειδή είναι γονείς τους και τους το υπαγορεύει η καρδιά τους και όχι οι δάσκαλοί τους. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε μέσα μας υπάρχει υποκρισία, φόβος, τύπος, καθήκον, πράγματα που είναι εντελώς ξένα προς την ομορφιά των σχέσεων που απορρέουν από την αληθινή αγάπη.

Ο Ιησούς παροτρύνει τους Εφεσίους να θυμηθούν την πρώτη τους αγάπη, να μετανοήσουν και να επιστρέψουν κοντά Του. Αυτό πρέπει να σκεφτεί σήμερα ο κάθε Χριστιανός της κάθε εκκλησίας. Μετάνοια και επιστροφή. Η αγάπη, και μόνον αυτή είναι το μοναδικό κίνητρο για όλες μας τις ενέργειες. Όλοι μας ζήσαμε την ομορφιά της πρώτης αγάπης. Είναι ριζωμένη βαθιά στην καρδιά μας, και οι αναμνήσεις της είναι οι πιο όμορφες και οι πιο νοσταλγικές, ολόκληρης της ζωής μας, είτε είχε την όμορφη συνέχειά της με το γάμο, είτε κάπου σκόνταψε και έμεινε απραγματοποίητο όνειρό μας. Όλοι μας νοσταλγούμε τις μέρες που η αγάπη έπαιζε τον κυρίαρχο ρόλο της, ανεξάρτητα από το πόσο καλά μαγείρευε η αγαπημένη μας. Ο Ιησούς λοιπόν επαινεί αυτή την εκκλησία για όλα τα αξιοζήλευτα προτερήματά της, τους παροτρύνει όμως να υψώσουν την σημαία της αγάπης πάνω από την σημαία του καθήκοντος. Άλλο το να αγκαλιάσεις την μάνα και να φιλήσεις το χέρι του πατέρα επειδή τους αγαπάς και άλλο να τους επισκεφτείς επειδή έτσι πρέπει. Διαφέρουν πολύ αυτά τα δύο.

Άλλο η γεμάτη αγάπη και λατρεία ματιά της νεαρής συζύγου και άλλο το καλοστρωμένο της τραπέζι με τα νόστιμα φαγητά, ή τα καλοσιδερωμένα ρούχα. Όλα έχουν την θέση τους, αλλά όλα δεν είναι στην πρώτη θέση. Το καλοστρωμένο τραπέζι και τα καλοσιδερωμένα ρούχα τα κάνει και η υπηρεσία διότι αυτή είναι η δουλειά της και αυτό το καθήκον της, όμως ελάχιστα αγγίζει την καρδιά μας. Άλλο το να πας στην εκκλησία επειδή έτσι πρέπει και άλλο το να πας επειδή αγαπάς τον Χριστό και επειδή ξέρεις ότι ο Χριστός σταυρώθηκε από αγάπη για σένα. Άλλο τα πανηγύρια, οι χοροί και τα μεθύσια και άλλο η απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Χριστό που σταυρώθηκε για να μην χαθούμε αιώνια.

Άλλο ο γάμος από τύπο και έθιμο και άλλο ο γάμος από αγάπη. Ο Ιησούς διέκρινε στους πιστούς της εκκλησίας της Εφέσου τον θανάσιμο κίνδυνο της τυπολατρίας που είναι καταδικασμένη να μείνει στείρα. Και δυστυχώς αυτό συνέβη στην εκκλησία όχι μόνον της Εφέσου αλλά και σε πολλές άλλες. Αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα. Η προηγούμενη γενιά ήταν μια τυπική σε γενικές γραμμές Χριστιανική γενιά. Οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε τα πανηγύρια, τα γλέντια και τις παρεξηγήσεις μεταξύ των ευρισκομένων σε ευθυμία, σχετικά με τις παραγγελίες τραγουδιών και χορού. Ο τύπος εκείνος έφερε το σημερινό άδειασμα των εκκλησιών. Ολόκληρη η πατρίδα μας, η ένδοξη πατρίδα μας που ο Θεός συνέταξε στην υπέροχη γλώσσα μας την καινούρια Διαθήκη Του για όλο το ανθρώπινο γένος, σέρνεται στην άγνοια, στην μοιρολατρία στην σαρκικότητα στο κατήφορο της ύλης..

Το ματωμένο χέρι του Χριστού όμως εξακολουθεί να χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας και η φωνή Του είναι καθαρή. "Στέκομαι στην πόρτα της καρδιάς σας και χτυπώ, μήπως κάποιος ακούσει τη φωνή Μου…". Και είναι βέβαιο ότι κάποιοι την ακούνε και του ανοίγουν και αλλάζει η ζωή τους και περπατούν στον δρόμο Του. Είναι λίγοι, το μικρό ποίμνιο, το αλάτι της Γης, το ανάχωμα στις καταιγίδες που παρασέρνουν τα αποκαΐδια της κοινωνίας. Μήπως και συ ακούς την φωνή Του; Αν ναι, τότε άνοιξέ Του. Γονάτισε, ζήτησε συγχώρηση και είναι σίγουρο ότι θα σηκωθείς άλλος άνθρωπος. Άνοιξε την Βίβλο και παρακολούθησε μαζί με άλλους πιστούς Χριστιανούς τον Λόγο του Θεού. Αν στην εκκλησία υπάρχει μελέτη της Αγίας Γραφής, μην την παραμελείς. Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Γιατί να είμαστε χαμένοι για μια αιωνιότητα; Οι Χριστιανοί δικαιώνονται δωρεάν λόγω της σταυρικής θυσίας του Χριστού που μας αγάπησε και έδωσε τη ζωή Του "λύτρα αντί πολλών."