«Νάμαι, έρχομαι».

«Θυσία και προσφορά δεν θέλησες…. Ολοκαύτωμα και προσφορά για την αμαρτία δεν ζήτησες. Τότε είπα: Νάμαι, έρχομαι..» Ψαλμός 40:6-7)

Νάμαι, έρχομαι . Η μεγάλη στιγμή είχε έλθει. Ο Ι. Χριστός ήλθε στην Γη μας. Επί αιώνες ο σκεπτόμενος άνθρωπος, εκείνος που ψυχανεμίζονταν ότι διέφερε από το ζωικό, φυτικό και γενικά το φυσικό περιβάλλον του, πάλευε απεγνωσμένα να βρει λύση στα υπαρξιακά του προβλήματα. Καθώς η πάλη του αυτή, ξεπερνούσε τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις, μοιραία αναγκάστηκε να αναζητά βοήθεια από ανώτερές του δυνάμεις.

Γνώριζε πολύ καλά ότι δεν ήταν αυθύπαρκτος και ξεκάρφωτος, δεν ήταν απλώς ένα γέννημα του φυσικού περιβάλλοντός του, αν και αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του. Κάποιος Ανώτερός του τον δημιούργησε, με ιδιαίτερη μάλιστα φροντίδα.

Γνώριζε ακόμη, και αυτό ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα του, ότι ήταν παραβάτης εντολών του Δημιουργού του, και τώρα διωκόμενος ζούσε εξόριστος μέσα σε ένα άκρως εχθρικό περιβάλλον. Ένας οργισμένος ουρανός εξαπέλυε εναντίον του βροντές, φωτιές και καταιγίδες, η γη έτρεμε κάτω από τα πόδια του, τα ζώα που κάποτε εξουσίαζε, ήταν τώρα οι φοβεροί εχθροί του. Οι απαίσιοι κρωγμοί όρνιων πάνω από το κεφάλι του, τα φοβερά απειλητικά μουγκρητά των άγριων θηρίων, και οι υλακές λυσσασμένων ζώων μέσα από την αδιαπέραστη, την άγνωστη ζούγκλα, τα ανατριχιαστικά σουρσίματα των φοβερών ερπετών, τα λυσσαλέα κύματα ενός σκοτεινού φουρτουνιασμένου πόντου, τον απομόνωσαν στην πρώτη σπηλιά που βρέθηκε μπροστά του. Εκεί κλεισμένος έβλεπε με τρόμο την εξ αιτίας του οργισμένη, αγριεμένη, εχθρική και υποταγμένη στο κακό φύση. Τώρα γύρω και παντού εξουσίαζε ο Πονηρός που μεταμορφωμένος σε φίδι τον είχε ξεγελάσει με ψεύτικες υποσχέσεις ανυπακοής προς τον Δημιουργό των πάντων.

Ο συνειδησιακός έλεγχος και οι βαριές του τύψεις τον ανάγκασαν να προσπαθεί με χίλιους δυο τρόπους να εξευμενίσει τον Πλάστη του, και να ανακουφιστεί από τα βάσανά του. Το πανάρχαιο παγκόσμιο φαινόμενο των θυσιών και οι πάσης φύσεως προσφορές και ικεσίες είναι η αναντίρρητη απόδειξη αυτής της εκζήτησης της λύτρωσής του.

Κλεισμένος στην σπηλιά του κοίταζε ο πρωτόπλαστος Αδάμ απελπισμένος την γυναίκα του που ζαρωμένη έτρεμε στην άλλη άκρη της. Αυτή τον είχε παρασύρει. Ήθελε ίσως να την μισήσει, αλλά ντροπιασμένος που δεν είχε σταθεί και ο ίδιος στο ύψος του, την κοίταζε με απόγνωση. Τώρα αυτή ήταν η μόνη του σύντροφος και η μόνη ελπίδα του, καθώς αντηχούσε στα αυτιά του η Υπόσχεση του Θεού ότι «το σπέρμα αυτής της γυναίκας θα σύντριβε το κεφάλι του φιδιού» που τους είχε παρασύρει. Από κείνη την στιγμή άρχισε να γιγαντώνεται μέσα τους και το αίσθημα της μεγάλης προσμονής του ερχομού αυτής της Ύπαρξης, αυτού του Παιδιού, «του σπέρματος της γυναικός» που θα τσάκιζε το κεφάλι του Πονηρού, πληρώνοντας όμως και το Ίδιο, αυτό το τσάκισμα με μια φιδίσια δαγκωματιά στην δική του φτέρνα. Και γεννήθηκαν ο Κάιν, ο Άβελ, ο Σηθ και τόσα άλλα παιδιά, αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν το αναμενόμενο Παιδί. Ήλθαν υιοί και θυγατέρες και εγγόνια και γενιές που διαδέχονταν η μια την άλλη, χωρίς το Παιδί της γυναίκας να κάνει την εμφάνισή του. Οι άνθρωποι πλήθυναν και μαζί τους το κακό στο οποίο και φοβισμένοι παραδόθηκαν.

Το φαρμάκι της ανυπακοής μαζί με τον φόβο, τους έσπρωξε στο να προσπαθούν να εξευμενίσουν παράλληλα με τον Θεό, και τις πονηρές και τις φυσικές δυνάμεις. Έτσι άρχισε η δαιμονολατρία μαζί με την ειδωλολατρία. Αυτός ο Πονηρός και Ενάντιος, η γενεσιουργός αιτία της δυστυχίας τους, ο Άρχοντας του σκότους και του αέρα, «ο πλανών την οικουμένην όλην» έγινε αντικείμενο λατρείας σε μεγάλο τμήμα ανθρωπότητας. Χτίστηκαν ναοί στους οποίους οι ιερείς του Φιδιού ξάπλωναν κατάχαμα τους αρρώστους και από πάνω τους περνούσαν φίδια σαν δείγμα υποταγής τους στο πανάρχαιο Φίδι. Φίδια ζωγραφίστηκαν και σκαλίστηκαν πάνω στις προστατευτικές ασπίδες, δείγμα και αυτό, του από πού περίμεναν προστασία οι πολεμιστές. Φίδια κοσμούσαν και τα βασιλικά στέμματα των Φαραώ σαν δείγμα εξουσίας. Δράκοι ήταν και το κυρίαρχο έμβλημα στις χώρες της Άπω Ανατολής, κλπ., κλπ. Σκορπισμένοι όμως σε όλο το πρόσωπο της γης οι άνθρωποι, και ζώντας μέσα στις «σπηλιές» της άγνοιας και του κακού κρατούσαν ζωντανή στην μνήμη τους την ελπίδα της έλευσης του Παιδιού της Λύτρωσης.

Διάφοροι προφήτες όπως ο Ησαΐας επιβεβαίωναν την Υπόσχεση με ρήσεις όπως «Παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας και το όνομά του θα είναι Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατέρας του Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης» (Ησαΐας.9:6). Διανθισμένη και αναπόφευκτα αλλοιωμένη, λόγω του διαρρεύσαντος χρόνου, η μεγάλη Υπόσχεση «το σπέρμα της γυναίκας θα σου συντρίψει το κεφάλι και συ θα του κεντήσεις την φτέρνα», κυκλοφορούσε και μεταξύ των εθνών και έγινε μύθος τους. Στα μέρη μας δημιουργήθηκε ο μύθος της Θέτιδας και του γιου της του Αχιλλέα με την τρωτή «Αχίλλειο φτέρνα» του. Δημιουργήθηκε ακόμη ο μύθος του Προμηθέα Δεσμώτη, εκπροσώπου του Αδάμ και παραβάτη των θεϊκών εντολών, τον οποίον ελευθέρωσε ο Ηρακλής που πρώτος του άθλος ήταν ο πνιγμός των δύο ερπετών κλπ, κλπ. Όλα αυτά ήταν παραφθορές, μύθοι, και διαστρεβλώσεις της Υπόσχεσης του Δημιουργού: «το σπέρμα της γυναίκας θα σου συντρίψει το κεφάλι».

Πίσω από αυτούς τους μύθους κρύβεται η αλήθεια των Γραφών της Παλαιάς Διαθήκης και η εκπλήρωση της στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός ο Μονογενής Γιος του Θεού, ο Θεός Λόγος, Εκείνος δια του οποίου τα πάντα έγιναν, περίμενε την συγκεκριμένη στιγμή που θα κατέβαινε ο ίδιος στην γη για να απαλλάξει με την σταυρική του θυσία το φοβισμένο και τρομοκρατημένο ανθρώπινο γένος, πληρώνοντας το αντίτιμο των παραβάσεών μας. Αυτός ήταν ο Αναμενόμενος «άλλος Θεός» του Αισχύλου, και όχι ο Ηρακλής, ή ο Αχιλλέας και τόσοι άλλοι που έπλασε η φαντασία του ανθρώπου. Όλους αυτούς, ο μύθος τους ήθελε γιους κάποιου θεού, ή κάποιας θεάς και όλοι τους έμειναν στην θολούρα του μύθου, σαν σημάδια της διψασμένης για αποκατάσταση ύπαρξής μας. Αυτή τη δίψα παρακολουθούσε ο Δημιουργός και όταν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες ψυχολογικές συνθήκες ανταποκρίθηκε. Έπρεπε να περάσει το ανθρώπινο γένος από την εγκατάλειψη της Αδαμικής περιόδου, και από την σκληρή διαπαιδαγώγηση της Παλαιάς Διαθήκης. Μόνο έτσι θα καταλάβαινε την απεριόριστη σε μέγεθος αγάπη του Δημιουργού του.

Ο Δημιουργός με την παντοδυναμία του δημιούργησε το σύμπαν, με την δικαιοσύνη του το κυβερνά, και τώρα με την αγάπη του αποκαθιστά όσα ο άνθρωπος μέσα στο εύρος της ελευθερίας του κατέστρεψε. Κινούμενος σήμερα μέσα στο υπέροχο δώρο της ελευθερίας του, και ύστερα από τόσο μακροχρόνια εμπειρία, κάθε άνθρωπος έχει να διαλέξει μεταξύ της αρχικής μεγάλης Υπόσχεσης του Θεού και της παραμονής του στις σπηλιές του Φιδιού και των μύθων. Πριν 2000 χρόνια ο Πραγματικός και Αληθινός Γιος του Θεού, το Σπέρμα της γυναικός ήλθε στην Γη. Ήλθε από τον Ουρανό, δεν δημιουργήθηκε, γιατί ήταν ο προ αιώνων υπάρχων Θεός. Ήταν το σφαγμένο Αρνί κατά την υπέροχη έκφραση της Καινής Διαθήκης. Γεννήθηκε στα χώματα της γης εκείνης που κράτησε αλώβητη, σαν φυλαχτό της πολύτιμο, την αρχική Θεϊκή Υπόσχεση. Γεννήθηκε μέσα σε μια σπηλιά, σαν και κείνη στην οποία είχαν καταφύγει οι πρωτόπλαστοι με σκοπό να βγάλει από τις «σπηλιές» της άγνοιας του κακού και του θανάτου όλους εκείνους που το επιθυμούν. Με την γέννησή Του τώρα άνοιξαν γιορταστικά οι ουρανοί και τις βροντές, τις αστραπές και τις καταιγίδες διαδέχτηκαν χαρούμενες ουράνιες υπάρξεις που τραγουδούσαν και διαλαλούσαν το υπέροχο γεγονός στους βοσκούς της Βηθλεέμ. Με την βάφτισή Του αντικαταστάθηκαν οι κρωγμοί των όρνιων με το περιστέρι του Θείου του Παράκλητου και με την φωνή του Πατέρα Θεού που βεβαίωνε την έναρξη του έργου της σωτηρίας μας.

Η ιστορία της ανθρωπότητας σχίστηκε στα δύο. Το ίδιο και η ζωή του κάθε ανθρώπου που θα γνωρίσει και θα αναγνωρίσει και θα πειραματιστεί τον Ερχομό Του. Ο Χριστός ήλθε στη Γη και έφερε ειρήνη στους ανθρώπους της «ευδοκίας», όπως γράφουν τα αρχαία κείμενα. Έγινε σωτήρας του κόσμου. Πολλοί εξακολουθούν να ακολουθούν τις οδηγίες του Φιδιού, να πιστεύουν στους μύθους, στο τίποτα, ή στην αδιαφορία. Όμως Εκείνος ήλθε, σε μια σπηλιά, σε ένα Ιορδάνη, σε ένα Γολγοθά, σε ένα σταυρό και εκεί διάπλατα άπλωσε τα χέρια Του που τα κάρφωσε η σκληράδα και η απιστία. Το αίμα του ακάνθινου στεφανιού, των πληγών του Άγιου Σώματός Του, της λογχισμένης του πλευράς έβαψε όλο του το σώμα, έτρεξε μέχρι και τις δυο πληγωμένες του φτέρνες και πέφτοντας στη Γη, σκίστηκαν πέτρες, άνοιξαν τάφοι, αναστήθηκαν νεκροί... Χέρια, πόδια και πλευρά δεν τα κάρφωσαν μόνο οι αποφάσεις των Αρχιερέων και των Ιουδαίων, ούτε και τα χέρια των Ρωμαίων στρατιωτών. Τα σφυριά και τα καρφιά τα έφτιαξαν και τα κρατούσαν και τα δικά μου και τα δικά σου χέρια. Στο σιδηρουργείο της αμαρτίας μας σφυρηλατήθηκαν και στις σκοτεινές σπηλιές της παρακοής μας φυλάχτηκαν μέχρι τη στιγμή που τα πήραν στα χέρια τους οι Ρωμαίοι στρατιώτες.

Μια είναι η λύση, αυτή και η λύτρωσή σου και λύτρωσή μου. Πέταξε το σφυρί δια της μετανοίας, αγάπησε τον Χριστό και ακολούθησέ Τον. Τότε θα χαρείς μπροστά Του λεύτερος, χαρούμενος, ευλογημένος, λυτρωμένος με το αίμα Του. Τρεις φορές ο Αναστημένος Ιησούς ρώτησε τον Πέτρο αν τον αγαπάει. Και τις τρεις ο Πέτρος απάντησε θετικά και τον αγάπησε με τέτοια αγάπη που τελικά τον σταύρωσαν ανάποδα.

Και συ πολλές φορές ρώτησες αν σε αγαπά κάποιο αγαπητό σου πρόσωπο. Η απάντηση ήταν πάντα θετική, αλλά σπανίως διαρκής, ειλικρινής και οριστική. Το «με αγαπάς» του Χριστού το άκουσες; Μήπως επιδερμικά απαντάς θετικά; Η ολοκληρωμένη ερώτηση προς τον Πέτρο ήταν «Με αγαπάς περισσότερο τούτων;» Με αγαπάς περισσότερο από τα δώρα Μου είτε αυτά είναι οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν, είτε τα υλικά αγαθά, είτε και συ ο ίδιος; Με αγαπάς περισσότερο τούτων; Αν ναι τότε θα ακούσεις το είσελθε εις την βασιλεία του Πατρός Μου. Αν όχι μην απελπίζεσαι. Προσευχήσου και ευχαρίστησέ Τον για τα δώρα Του, και ζήτησε την βοήθειά Του για να ολοκληρωθεί και η δική σου αγάπη.. Θα σε ανταμείψει γιατί ξέρει ότι είσαι χωμάτινος. Μόνο αγάπα Τον, αγάπα Τον αγάπα τον...