ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ

Φεύγοντας από τον Πειραιά στις αρχές του 1957 για το πρώτο μου μπάρκο άρχισα να γράφω ημερολόγιο. Ήταν μια συνήθεια των νέων της εποχής εκείνης να εξωτερικεύουν με αυτόν τον τρόπο τα όνειρα, τις εμπειρίες και τις οποιεσδήποτε δραστηριότητές τους. Για μένα ήταν και μια συντροφική ανάγκη, αφού για πρώτη φορά σε ηλικία 18 ετών έφευγα από το σπίτι και βρισκόμουν ξένος ανάμεσα σε ξένους. Η ιδιότυπη Σαμιώτικη προφορά μου, την αντίδραση της οποίας διέκρινα στα μάτια των συνομιλητών μου, πρόσθετε το βάρος της στο συναίσθημα της απομόνωσης. Έτσι το ημερολόγιο ήταν η ιδανική συντροφιά μου. Σίγουρα δεν του τα έλεγα όλα ξεκάθαρα, από φόβο μήπως παραπέσει κάποτε και άθελά του μαρτυρήσει τα πάντα σε ανθρώπους που δεν ήθελα. Έτσι ακόμη και σήμερα ύστερα από μισό αιώνα υπάρχουν εγγραφές που μόνο εγώ ξέρω την σημαντικότητα και το βαθύτερο νόημά τους. Στις 8 Μαρτίου του 57, ενάμιση μήνα μετά την επιβίβασή μου στο καράβι έγραφα:

"Αργούν πολύ να περάσουν οι μέρες. Πάντως περνούν και το ευχάριστο είναι ότι μία απ' αυτές μου έφερε έξι επιστολές. Όταν τις έλαβα προ ημερών στην Βαλτιμόρη μια απερίγραπτη χαρά πλημμύρησε το είναι μου και έσπασε την μονοτονία της ξενιτιάς. Πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα κομμάτια χαρτιού που ήλθαν στα χέρια μου γραμμένα από αγαπημένα πρόσωπα! Πόσο όμορφη εκείνη η οβάλ σφραγίδα στο τέλος με τα αποξηραμένα κρινάκια! Ποτέ μου δεν είχα φαντασθεί την μεγάλη αξία της επιστολής. Απάντησα κι εγώ γράφοντας άλλες 9. Από την Βαλτιμόρη φύγαμε προχθές στις 6 του μηνός. Τώρα ταξιδεύουμε προς την Βενεζουέλα. Ο χθεσινός καιρός αλλά και ο σημερινός ήταν θαυμάσιος. Ξαφνικά όμως τελείως ανεπάντεχα και μέσα σε διάστημα ενός τετάρτου της ώρας ξέσπασε ένας δαιμονισμένος άνεμος ο οποίος σφυρίζει εντυπωσιακά χτυπώντας στα ξάρτια και συνεχώς δυναμώνει. Ύστερα από λίγη ώρα υψώσαμε τα μπαλόνια ακυβερνησίας, σημείο ότι το καράβι είναι ακυβέρνητο και στο έλεος των κυμάτων. Ο καιρός συνεχώς χειροτερεύει και ο Γραμματικός, όπως συνηθίζεται να ονομάζεται ο Υποπλοίαρχος, διέταξε να ετοιμαστεί η μια σωσίβιος λέμβος για κάθε ενδεχόμενο.

Προτού ακόμη τελειώσουμε με την προετοιμασία της λέμβου ένα σοβαρό πρόβλημα παρουσιάστηκε στην πλώρη. Ο σφοδρός αέρας βοηθούμενος και από τα απότομα σκαμπανεβάσματα και τα χτυπήματα του πλοίου στα κύματα είχε ανοίξει το νούμερο ένα αμπάρι. Μια βαριά μπουκαπόρτα είχε ανασηκωθεί και στροβιλιζόμενη σαν τραπουλόχαρτο από τον δυνατό αέρα έπεσε στην θάλασσα. Ο κίνδυνος ήταν άμεσος γιατί τώρα που είχε γίνει η αρχή ήταν εύκολο να αρχίσει το ξήλωμα και των υπόλοιπων. Έμειναν μερικοί στην προετοιμασία της λέμβου και οι υπόλοιποι τρέξαμε προς την πλώρη. Με τεντωμένα τα νεύρα και με ακροβατικές σχεδόν κινήσεις υπολογίζοντας τις μεγάλες κλίσεις και τα απότομα ανεβοκατεβάσματα του καραβιού, που κάποιες στιγμές μας άφηναν σχεδόν μετέωρους, φτάσαμε στη πλώρη.

Προσέχοντας τις κινήσεις μας αντικαταστήσαμε την μπουκαπόρτα με κάποια εφεδρική που υπήρχε στο πρόστεγο. Ευτυχώς το καράβι είναι άφορτο και τα κύματα δεν πέφτουν ζωντανά στο κατάστρωμα. Το λίγο νερό που μπήκε αντλήθηκε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Σφηνώσαμε καλύτερα και τις υπόλοιπες, και με την ίδια προσοχή επιστρέψαμε στη μέση, στο κομοδέσιο όπως λέγεται στη ναυτική γλώσσα ο χώρος ενδιαίτησης του πληρώματος. Τώρα έχει νυχτώσει πια, αλλά η κακοκαιρία συνεχίζεται. Παραμένουμε ακυβέρνητοι στις Ανατολικές ακτές της Αμερικής". Έτσι περιέγραψα την πρώτη μέρα της πρώτης καταιγίδας της ναυτικής μου καριέρας, που όπως διαπίστωσα στην κατοπινή μου ναυτική πείρα δεν ήταν ούτε η χειρότερη, αλλά ούτε και η πλέον επικίνδυνη.

"Ακυβέρνητοι"! Αν και υπήρχε Καπετάνιος, Αξιωματικοί, Μηχανικοί και πλήρωμα, οι δε μηχανές του καραβιού δούλευαν. Τα στοιχεία της φύσης ήταν πιο δυνατά από όλους μας. Ποιος θα μπορούσε να υποτάξει και να ηρεμήσει εκείνα τα άγρια κύματα, εκείνες τις φοβερές ωκεάνιες θάλασσες μέσα ή έξω από τα "Τρίγωνα του Διαβόλου;". Καμιά φορά τώρα ακούγοντας στα δελτία ειδήσεων την πρόγνωση του καιρού με τα 8 και τα 9 μποφόρ και καμιά φορά με τα 10, χαμογελάω. Καμιά σύγκριση με εκείνα τα μποφόρ του Ατλαντικού και των ωκεανών γενικά. Όταν σπανίως γράφαμε στο ημερολόγιο του πλοίου 10 μποφόρ σήμαινε ότι τεράστιοι όγκοι θάλασσας και όχι κύματα κόβονταν από την ρίζα τους, έμεναν μετέωροι και εν ριπή οφθαλμού γινόταν σκάγια που δεν άντεχες το χτύπημά τους. Σιδερένιες δυνατές κατασκευές λύγιζαν, ρήγματα δημιουργούνταν, ολόκληρο το καράβι έτριζε, και κάποτε κόβονταν στα δύο, ή και καταποντίζονταν αφήνοντας στην ταραγμένη επιφάνεια μερικές πεισματάρικες σανίδες που με κανέναν τρόπο δεν ήθελαν να το ακολουθήσουν. Στο τέλος όμως θαλασσοδαρμένες, σάπιες και γδαρμένες βούλιαζαν κι αυτές, ή κατέληγαν σε κάποια έρημη ακτή. Τίποτα δεν έμενε στην θέση του. Και τίποτα δεν θα μείνει από την τέλεια και γεμάτη θαύματα σωματική μας κατασκευή, όσο και αν στην αρχή της μας φαίνεται δυνατή, αγέρωχη, ακράτητη, αχαλίνωτη και ατσάλινη μπροστά σε όλα τα εμπόδια και τις φουρτούνες τούτης της ζωής.

Βράδιασε εκείνη η πρώτη μέρα και με κακογραμμένα γράμματα λόγω της τρικυμίας σημείωνα: "Τώρα έχει νυχτώσει πια, αλλά η κακοκαιρία συνεχίζεται. Παραμένουμε ακυβέρνητοι στις Ανατολικές ακτές της Αμερικής".

Διαβάζοντας σήμερα την σύντομη τούτη εγγραφή του ημερολογίου μου διακρίνω μέσα της τα κύρια στοιχεία που στοιχειοθετούν ολόκληρη την χωρίς Χριστό ανθρώπινη ζωή. Η πρώτη περιγραφή της πρώτης μέρας της πρώτης καταιγίδας στην οποία έπεσα, στην πραγματικότητα είναι η περίληψη ολόκληρης της ζωής μας. Πολλά όνειρα στο ξεκίνημα της, που με την πάροδο του χρόνου κιτρίνισαν, σχίστηκαν, ξεθώριασαν, ή και χάθηκαν. Λίγη γαλήνη, πολλή φουρτούνα, επικίνδυνες δραστηριότητες πάνω σε μια φαινομενικά χαλύβδινη κατασκευή που επιπλέει πάνω σε ένα φουρτουνιασμένο ωκεανό, δίπλα, ή και μέσα στο μυστηριώδες για πολλούς "Τρίγωνο του Διαβόλου." Όμορφες νοσταλγικές αναμνήσεις που κρύβει το συνθηματικό κάποιας σφραγίδας στο τέλος της τελευταίας σελίδας της με τα αποξηραμένα κρινάκια. Τελικά η γήινη μικρή ζωή μας γράφει με το τρεμάμενο χέρι της κακογραμμένη την σκληρή διαπίστωση: "Τώρα έχει νυχτώσει πια, και η κακοκαιρία συνεχίζεται. Παραμένουμε ακυβέρνητοι στις Ακτές της Δύσης του Βίου μας, δίπλα στο Τρίγωνο του Διαβόλου..."

Αυτή είναι η συνηθισμένη περιγραφή της ζωής του μέσου συνηθισμένου ανθρώπου που έζησε χωρίς να διακρίνει τον Θεό μέσα στον κόσμο και χωρίς να βρει την μέσω του Χριστού Σωτηρία... Μια σύντομη ημερολογιακή εγγραφή που κρύβει όνειρα, ελπίδες και δραστηριότητες κακογραμμένες και ελλιπείς πάνω στη φθορά του χρόνου που πάντα τελειώνει με την παραπάνω διαπίστωση. Ευτυχώς δεν συμβαίνει αυτό σε όλους τους ανθρώπους. Και ευχαριστώ τον Θεό, διότι δεν συνέβη και στην δική μου ζωή.

Λίγους μήνες αργότερα παρέδιδα το τιμόνι της ζωής μου στον Δημιουργό μου και Δημιουργό του Σύμπαντος. Οι έγγραφές άλλαξαν τελείως. Οι κακοκαιρίες που τόσο πολύ με είχαν εντυπωσιάσει καθώς και οι εργασιακές δραστηριότητες μέσα στο πλοίο, σταμάτησαν απότομα. Αντικαταστάθηκαν όλες τους από τις περιγραφές των συναισθημάτων που μου δημιούργησε ο κατακλυσμιαίος ερχομός του Ιησού Χριστού στην Ζωή μου. Οι περιγραφές δεν είχαν πια συνθηματικά. Όλα ήταν ολοφάνερα, ξάστερος ουρανός χωρίς συννεφάκια και ένας λαμπρός Ήλιος φώτιζε όλο τον εσωτερικό μου ολοκαίνουριο πια κόσμο. Καμιά επιφύλαξη μήπως και παραπέσει κάποτε σε κάποια χέρια και διαβάσουν όλα όσα σκεφτόμουν, ζούσα και έκανα. Ένας εντελώς ξένος μέχρι εκείνη την εποχή κόσμος άνοιξε τις πόρτες του και έζησα ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια ανεπανάληπτης ευτυχίας. Περιέγραφα την αναγέννηση χωρίς να την γνωρίζω. Έγραφα γράμματα σε φίλους και συγγενείς που τους δημιουργούσαν φόβο και έκπληξη για την ψυχική μου υγεία. Σήμερα έχει βραδιάσει ολόκληρη η ζωή μου αλλά δόξα τω Θεώ ταξιδεύοντας μέσα στην χάρη και το έλεός Του δεν παραμένω ακυβέρνητος στο "Τρίγωνο του Διαβόλου".

Τώρα σκέφτομαι πόσο ωφέλιμο θα ήταν αν εκείνο το ημερολόγιο δεν σταματούσε στο πρώτο μπάρκο, και αν ήμουν υποχρεωμένος να γράφω τα πάντα σε αυτό, χωρίς να κρύβω τίποτα. Πόσα πράγματα, πόσες στραβοτιμονιές, και από πόσες φουρτούνες δεν θα απόφευγα! Και όμως υπάρχει ένα τέτοιο ημερολόγιο για τον καθένα μας γραμμένο στον ουρανό. Και μάλιστα εικονογραφημένο που κάποια μέρα θα ανοιχτεί και θα διαβαστεί και θα επιδειχτεί πάνω στην τεράστια οθόνη του ουρανού με κάθε λεπτομέρεια μπροστά στα μάτια των ανθρώπων και των αγγέλων. Τότε και μην αντέχοντας να βλέπουμε εικόνες που ζήσαμε και λόγια που είπαμε, θα απέλθουμε καταντροπιασμένοι ακούγοντας την ολοκάθαρη φωνή, Του νυν Σωτήρα μας, αλλά τότε αδέκαστου Κριτή μας: "Φύγετε από Μένα οι εργαζόμενοι την ανομία". Θα είναι όμως και μια άλλη συντροφιά ασήμαντη ίσως αριθμητικά και κοινωνικά που φρόντισαν το ημερολόγιο της ζωής τους να το παραδώσουν από τώρα στον Δημιουργό τους.

Μετανοιωμένοι για τις συνθηματικές και λοιπές παραλειπόμενες εγγραφές, ανέβηκαν στον Γολγοθά και το άφησαν στην βάση του Σταυρού Του, πάνω στις ποτισμένες με το Άγιο Του Αίμα πέτρες. Και Εκείνος πάνω από τον Σταυρό Του είπε: "Πατέρα συγχώρεσέ τους, δεν ήξεραν τι έκαναν." Έπειτα στράφηκε προς το μέρος τους και τους είπε: "Σήμερα θα είστε μαζί Μου στον Παράδεισο". Και τούτα τα λόγια Του τα πίστεψαν, τα έζησαν, τα ζούνε και θα τα ζούνε στην αιωνιότητα. "Εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στο Σταυρό". (Κολοσσαείς 2:14.)

Γιατί να μην είμαστε όλοι ανάμεσα σε αυτούς τους λίγους; Γιατί να γυρίζουμε αποδοκιμαστικά, ή αδιάφορα την πλάτη σε μια τέτοια ευεργεσία που κρύβει δωρεά και αιώνια σωτηρία; Γιατί να κρύβουμε μέσα μας πράγματα που οπωσδήποτε θα γνωστοποιηθούν είτε το θέλουμε είτε όχι; Ντρέπεσαι ίσως μπροστά σε μια σάπια κοινωνία να κυκλοφορείς με σωστές αντιλήψεις αποτυπωμένες στον Λόγο του Θεού που είναι το Ευαγγέλιο, και Πνευματικά μεταφερόμενο ο Ίδιος ο Χριστός. Ο απ. Παύλος λέγει: "Θέατρο γίναμε σε αγγέλους και σε ανθρώπους" όμως εδώ και 2000 χρόνια απολαμβάνει την σωτηρία του Χριστού, μια θαυμάσια και υπέροχη σωτηρία που θα διαρκέσει στους αιώνες των αιώνων.

Ας παραδώσουμε λοιπόν το ημερολόγιο στον Κύριο της δόξας για να απολαύσουμε μια αιώνια σωτηρία μέσα σε μια αιώνια αγκαλιά αγάπης. Την αγκαλιά του Χριστού. Διαφορετικά θα γίνουμε εκείνη την ημέρα θέατρο σε όλη την Δημιουργία και θα ακούσουμε το "Φύγετε από Μένα οι εργαζόμενοι την ανομία." Γιατί να γίνει αυτό; Αφού είναι Έτοιμος να μας πει "Έλθετε οι ευλογημένοι του Πατέρα Μου. Κληρονομήστε την αιώνια Βασιλεία την ετοιμασμένη για σας..."

Ξεκινώντας από το νησί, η με τον δικό της τρόπο ευσεβής μητέρα μου, μου κρέμασε στο λαιμό ένα μικρό σταυρό με μια χρυσή αλυσιδίτσα και έβαλε στην βαλίτσα μου κάποια φυλαχτά. Επιστρέφοντας στο σπίτι ύστερα από το 3χρονο μπάρκο μου εκείνο το μικρό χρυσό σταυρουδάκι δεν κρεμόταν πια στον λαιμό μου. Είχε γίνει σελιδοδείκτης μιας μικρής Καινής Διαθήκης, δώρο ενός πιστού ανθρώπου, τον οποίον θεωρώ και πνευματικό μου πατέρα.. Ο Σταυρός του Χριστού, ο πελώριος εκείνος Σταυρός της λύτρωσής μου είχε γίνει πλέον ο φάρος και η πυξίδα της μετέπειτα ζωής μου. Ομίχλες και κακοκαιρίες, και απροσεξίες ήλθαν πολλές στο πέρασμα των δεκαετιών, αλλά ο Σταυρός του Κυρίου μου ήταν πάντοτε εκεί, στην πιο υψηλή κορφή του όμορφου και ασφαλούς και αληθινού κόσμου.

Καμιά φορά διερωτώμαι πώς κατάλαβα, αυτές τις μεγάλες και αιώνιες αλήθειες που κρύβονται στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού, δια μέσου της Σταυρικής Θυσίας του Χριστού όταν ακόμη ήμουν ένα άβγαλτο χωριατόπαιδο που δεν είχα ποτέ ξεμυτίσει από τα στενά όρια του χωριού. Και η απάντηση έρχεται άμεσα από μέσα μου. "Ακόμα δεν κατάλαβες τίποτα!" Ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης κυλάει στη καρδιά μου. "Αγαπητοί τώρα είμαστε παιδιά του Θεού. Και ακόμα δεν φανερώθηκε τι πρόκειται να είμαστε. Γνωρίζουμε όμως ότι όταν φανερωθεί θα είμαστε όμοιοι με Αυτόν, επειδή θα Τον δούμε καθώς είναι." (Ιωάννης Α΄ 3:2).