ΕΤΣΙ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ



Το καράβι ξεφόρτωνε στο Κάρντιφ της Αγγλίας. Ήταν 10.00 η ώρα το πρωί και το πλήρωμα διέκοπτε για το συνηθισμένο εικοσάλεπτο διάλειμμα εργασίας για μια ανάσα και ένα καφέ. Στην πόρτα της τραπεζαρίας στεκόταν ένας ηλικιωμένος Άγγλος που κρατούσε ένα κασελάκι κατάλληλα διαμορφωμένο για φυλλάδια. Μας ρώτησε ποια γλώσσα μιλάμε και μας και μας έδωσε από ένα φυλλάδιο. Ήταν ένα ολιγοσέλιδο μικρό φυλλαδιάκι που περιείχε μόνο εδάφια από την Καινή Διαθήκη. Το άνοιξα και διάβασα. "Έλθετε προς Με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω". Έμεινα άναυδος, Ήξερα ότι το εδάφιο αυτό ήταν από κάποιο Ευαγγέλιο, ήξερα ότι ήταν λόγια του Χριστού, εκείνο που δεν ήξερα ήταν ότι εκείνη η ώρα έμελλε να είναι η πιο σημαντική της ζωής μου.

Από μικρό παιδί πήγαινα στην εκκλησία. Οι γονείς μου ήταν από κείνους τους ανθρώπους που σέβονταν και τηρούσαν το τυπικό της, ο πατέρας μου μάλιστα ήταν επίτροπος της ενορίας μας. Είμαι ευγνώμων στον Θεό για τους γονείς μου. Ποτέ την Κυριακή δεν απουσιάζαμε από την εκκλησία. Στο σπίτι υπήρχε η Αγία Γραφή και κάποιες φορές διάβαζε ο πατέρας. Ακόμη θυμάμαι ότι σε κάποιες χριστουγεννιάτικες σχολικές διακοπές κάθισα και αντέγραψα ολόκληρο το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Αργότερα ήλθαν τα χρόνια του εξαταξίου τότε Γυμνασίου με την εφηβεία και τα προβλήματά της. Ο εκκλησιασμός μπήκε σε δευτερεύουσα θέση και άρχισε ο επαγγελματικός προσανατολισμός.

Νησιώτης ήμουνα που θα πει θαλασσινός, αλλά ο πατέρας μου ήταν αγρότης. Πάλεψα ανάμεσα στην Γεωπονική και στην Ναυτιλία και τελικά ο κύβος ερρίφθη: Καπετάνιος. Μόλις τελείωσα το Γυμνάσιο έβγαλα ναυτικό φυλλάδιο και με δυσκολία λόγω ναυτιλιακής κρίσης μπαρκάρισα. Δόκιμος πλοίαρχος τυπικά, μούτσος στην πραγματικότητα. Το πρώτο βήμα έγινε. Ήμουν χαρούμενος, από τους τυχερούς της εποχής εκείνης, διότι πολλοί μπαρκάριζαν άμισθοι. Δεν ήμουν λοιπόν ούτε "κοπιών", ούτε "πεφορτισμένος". Αυτό μου αρέσει να το σκέφτομαι γιατί κάποιες φορές λέγεται ότι βρίσκεται ο άνθρωπος σε δύσκολη στιγμή, δεν έχει τρόπο διαφυγής και απελπισμένος καθώς είναι στρέφεται στα θεία. Και είναι αλήθεια ότι κάτω από την πίεση δυσκολιών ο άνθρωπος βλέποντας στην πράξη την αδυναμία του στρέφεται στον Θεό πιο εύκολα.

Σε μένα όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ήταν καλό και κακό. Καλό μεν διότι δεν πέρασα από δοκιμασίες, κακό δε διότι αρχικά δεν κατάλαβα σε όλο της το μέγεθος την αξία της μετάνοιας. Τι συνέβη λοιπόν εκείνο το πρωινό στο Κάρντιφ της Αγγλίας; Μόλις διάβασα εκείνο το εδάφιο μια ανέκφραστη χαρά πλημμύρισε το είναι μου. Έμεινα καρφωμένος στην θέση μου και ψιθύρισα "ώστε υπάρχεις και μιλάς έτσι;". Ξέχασα και το διάλειμμα και τον καφέ και έτρεξα στην καμπίνα μου. Κλείδωσα από μέσα, γονάτισα και άρχισα να προσεύχομαι.

Μέχρι εκείνη την ημέρα και από μικρό παιδί είχα προσευχηθεί αρκετές φορές, αλλά για πρώτη φορά ουσιαστικά προσευχήθηκα στο Κάρντιφ της Αγγλίας. Δεν θυμάμαι άλλο, παρά μια φράση μόνο: "Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα". Δάκρυα χαράς κυλούσαν από τα μάτια μου και όταν σηκώθηκα ήμουν άλλος άνθρωπος. Δεν ήξερα πώς να εκτονώσω την χαρά μου. Όταν βγήκα στην δουλειά το ματσακόνι μου πετούσε σπίθες και οι άλλοι με κοίταζαν περίεργα. Αναρωτιόταν τι τάχα μου συνέβαινε. Το ίδιο αναρωτιόμουν κι΄ εγώ. Δεν ήξερα τίποτα άλλο και δεν ήμουν τίποτα άλλο, παρά ένας απέραντος ωκεανός χαράς. Στο μυαλό μου ανεβοκατέβαιναν ευχαριστίες ερωτηματικά και τα πρώτα λόγια μετανοίας. Δεν ήμουνα άξιος για μια τέτοια χαρά.

Στην μεσημεριανή διακοπή εργασίας πάλι στην καμπίνα μόνος με την χαρά μου. Στο απογευματινό διάλειμμα πάλι τα ίδια.. Μόλις σχολάσαμε στις πέντε το απόγευμα κατ΄ ευθείαν ξανά στην καμπίνα μου. Μετά από λίγο χτυπούσαν την πόρτα οι φίλοι. Άνοιξα. "Ακόμη άντυτος; Κάνε γρήγορα, μας περιμένουν έξω". Δεν θα έλθω, απάντησα. Τώρα έμειναν άναυδοι εκείνοι…

Από το μέρος της ζωής του λιμανιού… και όλα άλλαξαν. Έμεινα μόνος… λάθος δεν ήμουνα μόνος. Είχα την πιο όμορφη συντροφιά… είχα τον Χριστό. Πώς να περιγράψει κανείς αυτό πού συμβαίνει στον άνθρωπο όταν τον επισκέπτεται ο Δημιουργός του! Δεν υπάρχουν λόγια. Πηγαινοερχόμουν στην καμπίνα μου και νόμιζα πως ολόκληρη ήταν γεμάτη φως, χαρά και αγαλλίαση. Γονάτισα και ζήτησα από τον Θεό να βρω μια Καινή Διαθήκη και Κείνος με άκουσε.

Σύντομα ήλθε στο καράβι ένας πιστός άνθρωπος και μου χάρισε μία. Στο καράβι τώρα ήταν δύο "συνηγμένοι στο όνομά Του". Άρχισα να αλληλογραφώ με οικογένεια και φίλους εκθέτοντάς τους αυτά που ζούσα. Αυτοί όμως τρόμαξαν. Νόμισαν ότι κάτι έπαθα. Μάλιστα κάποιοι έλεγαν ότι με χτύπησε η λαμαρίνα. Και είχαν δίκιο σύμφωνα με το πνεύμα του κόσμου. Πως είναι δυνατόν ένα παιδί 18-19 ετών να ασχολείται παθιασμένα με πράγματα που γέροι και παπάδες ασχολούνται; Έγραφα και έπαιρνα πολλά γράμματα από συγγενείς και φίλους. Ένα όμως ξεχώριζε. Ήταν το γράμμα κάποιου που δεν ήξερα, ενός αγνώστου πού έμελλε να τον γνωρίσω ύστερα από 5 χρόνια σχεδόν.

Ήταν το γράμμα του Παναγιώτη Χέλμη. Σήμερα έχω ξεχάσει πάρα πολλά ονόματα φίλων, ακόμη μπερδεύομαι καμιά φορά και σε ονόματα συγγενών. Το όνομα όμως του αδελφού αυτού χαράχτηκε τόσο έντονα στην καρδιά μου, ώστε ποτέ δεν ξεχάστηκε, ούτε και μπερδεύτηκε με κανένα άλλο. Κάποτε στην εκκλησία της Αλκιβιάδου, ήταν δύο σειρές καθισμάτων γεμάτες. Τις είχε φυτέψει κάποιο φυλλαδιάκι ενός αγνώστου Άγγλου στο Κάρντιφ της Αγγλίας… τις πότισαν τα γράμματα του Παναγιώτη… τις αύξησε και τις στερέωσε ο Θεός. Ο Παναγιώτης περνούσε χωρίς να με προσέξει. Σηκώθηκα και τον χαιρέτησα. "Άραγε μου έστειλες και σου έστειλα τόσα γράμματα όσα τούτα τα γύρω μου καθίσματα;" Δεν ξέρω αν κατάλαβε, όμως γέλασε τόσο γλυκά καθώς σκύβοντας μας χαιρετούσε έναν-έναν.

Ας έλθω όμως σε μένα. Τα χρόνια περνούσαν, δοκιμασίες, παραπατήματα, φουρτούνες και μπουνάτσες μιας ολόκληρης ζωής. Παπαδάκι στην παιδική ηλικία, αδιάφορος στην εφηβεία, σταθμός στο Κάρντιφ και ξεκίνημα μιας καινούριας ζωής. Από το λιμάνι της Αγγλίας σαλπάρισα για το λιμάνι του ουρανού και στο τιμόνι ο Κύριος. Βλέποντας τώρα τα περασμένα αναλογίζομαι. Κύριε πόσα δεν θα έκανες αν τόσες φορές δεν άρπαζα από τα χέρια Σου το τιμόνι της ζωής μου!

Έτυχε σε κείνο το πρώτο, το αξέχαστο τρίχρονο μπάρκο να κρατάω ημερολόγιο. Σε αυτό καταγράφονται τα πρώτα βήματα στη ζωή και στην αναγέννηση. Κάποιες φορές το διαβάζω. Οι πιο πολλές εγγραφές είναι προσευχές. Εκεί βλέπω το πώς ο Κύριος μιλάει και πως οδηγεί όσους Τον πιστεύουν. Τόνιζα ιδιαιτέρως την σταυρική θυσία Του. Γιατί; Ποιος μου το είπε; Κηρύγματα δεν είχα ακούσει… "Αυτό το Πνεύμα διά στεναγμών αλαλήτων…." Μια ζωή στη θάλασσα χωρίς προσαράξεις, χωρίς πνιγμούς, χωρίς ναυάγια…. Σε ευχαριστώ Κύριε…Δεν το άξιζα.

Αρχή της σελίδας Αρχή της σελίδας dadaos@epean.org

Αρχική σελίδα Home