ΟΡΘΡΟΣ ΒΑΘΥΣ

"….ενώ ήτο όρθρος βαθύς, ήλθον εις το μνήμα…"

Βαθιά χαράματα της Κυριακής, της πρώτης ημέρας της εβδομάδας. Η σκλαβωμένη πόλη της Ιερουσαλήμ, φοβισμένη ησύχαζε κάτω από το άγρυπνο και αυστηρό μάτι των Ρωμαίων κατακτητών και των ντόπιων ευνοούμενων επιτηρητών. Για άλλη μια φορά τούτες τις μέρες είχαν στηθεί σταυροί στα περίχωρα και πάνω τους καρφώθηκαν και πέθαναν κατάδικοι ληστές και επαναστάτες. Ανάμεσά τους όμως ήταν και ο Ιησούς, "τον οποίον δια φθόνον παρέδωκαν στους Ρωμαίους οι τοπικοί Άρχοντες." Τον Ιησού που μόλις πριν από λίγες μέρες ζητωκραυγάζοντας υποδέχτηκαν τα πλήθη μετά Βαΐων και κλάδων, καταδίκασαν σε σταυρικό θάνατο.

Ο Περιερχόμενος τις πόλεις και τα χωριά του Ισραήλ, ευεργετών και θεραπεύων Ιησούς, σταυρώθηκε ανάμεσα σε δυο ληστές. Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα των δικών Του για μια ευτυχισμένη ζωή σε μια ελεύθερη κατά την γνώμη τους πατρίδα είχαν χαθεί. Τα τρία και πλέον χρόνια που είχαν ζήσει κοντά Του ήταν η πιο θαυμάσια περίοδος της ζωής και της χώρας τους. Τους είχε υποσχεθεί τόσα πολλά και τον είχαν ιδεί να κάνει περισσότερα.

Ο Δάσκαλός τους ήταν μια αληθινή πηγή Αγάπης, ευεργεσίας, Ζωής! Αμέτρητοι οι γιατρεμένοι, οι παρηγορημένοι, οι χορτασμένοι, οι ευεργετημένοι. Τον είχαν ιδεί με τα ίδια τους τα μάτια να βγάζει δαιμόνια, να καθαρίζει λεπρούς, να γιατρεύει τυφλούς, χωλούς, παραλυτικούς, να ανασταίνει νεκρούς. Τον είχαν ιδεί να καταλαγιάζει τα μανιασμένα στοιχεία της φύσης. Τον είχαν ιδεί να συνομιλεί με τους αρχαίους προγόνους τους, τους Γίγαντες της πίστης, τον Ηλία και τον Μωυσή. Είχαν ακούσει τον Ίδιο τον Θεό να Τον αποκαλεί Γιο Του Αγαπητό, και να Του υπόσχεται δόξες...

Μα ο Ίδιος, ο Γιος του Θεού ήταν τώρα νεκρός. Πώς να συμβιβαστούν οι απλοί εκείνοι ψαράδες μ' αυτή τη σκληρή πραγματικότητα; Όλα πέρασαν σαν ένα απίθανα όμορφο όνειρο. Το ομορφότερο όνειρο, στο πιο απελπιστικό του ξύπνημα, στην πιο φοβερή πραγματικότητα! Ο Δάσκαλος δεν υπήρχε πια. Ο τάφος Του βρισκόταν κάπου εκεί κοντά. Ο φόβος και η απελπισία πλημμύριζε τώρα τις καρδιές τους. Οι μαθητές σκορπισμένοι κρύβονταν για τον φόβο των Ιουδαίων, που ήταν πιο επικίνδυνοι από τους Ρωμαίους κατακτητές.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μερικές γυναικείες σκιές διαγράφονταν στους σκοτεινούς ακόμη δρόμους της κατεχόμενης πόλης. Πήγαιναν στον τάφο Του Αγαπημένου τους Δασκάλου. Αυτό ήταν το τέλος μιας ένδοξης και απίθανης σε μεγαλείο, θαύματα και ελπίδες 3χρονης περιόδου. Αυτές οι λίγες γυναίκες, δεν κρύφτηκαν, δεν φοβήθηκαν, και τόλμησαν αυτό που οι άνδρες ούτε να σκεφτούν δεν μπορούσαν. Ξεπέρασαν όλους τους φόβους και δεν λογάριασαν κινδύνους. Αγαπούσαν με μια τόσο δυνατή αγάπη, που τίποτα δεν τις σταματούσε. Τον αγαπούσαν ακόμη και τώρα που ήταν νεκρός, και που όλες τους οι ελπίδες είχαν διαψευστεί.

Ξεκίνησαν από τα σπίτια τους, από διάφορα σημεία της πόλης προτού ακόμη ξημερώσει. Αψήφησαν Τοπικούς και Ξένους κατακτητές, αψήφησαν και τους πάνοπλους φύλακες. Και φορτωμένες αρώματα, πήγαιναν να κλάψουν, να θρηνήσουν και να τηρήσουν όλους τους τύπους του ενταφιασμού. Και έφταναν στο μνήμα κατά ομάδες. Πρώτη η ελευθερωμένη από τις σκοτεινές δυνάμεις Μαρία η Μαγδαληνή. Αυτή αγαπούσε δυνατά τον Δάσκαλό της, και εκδήλωνε την αγάπη της με όλο τον σπαραγμό της λεύτερης καρδιάς της. Μα αυτό που αντίκρισε ήταν απογοητευτικό. Ο τάφος ήταν ανοιχτός και άδειος. Έτρεξε πίσω στους φοβισμένους και κρυμμένους μαθητές. Βρήκε τον Πέτρο και τον Ιωάννη.

"Έκλεψαν τον Κύριο! Δεν ξέρω που Τον έβαλαν." Εν τω μεταξύ και άλλες γυναίκες κατέφταναν. Και αυτές τα ίδια έβλεπαν. Ο τάφος ήταν ανοιχτός, το σώμα του Κυρίου τους έλειπε, και λευκοντυμένοι αγγελιοφόροι τις ενημέρωναν για τα συμβάντα.

Ο Ιησούς δεν κλάπηκε, αναστήθηκε!
"Τι ζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αναστήθηκε! Θυμηθείτε αυτά που σας είπε όταν ήταν μαζί σας στην Γαλιλαία."
Και μερικές τα θυμήθηκαν και έτρεξαν και τα είπαν στους μαθητές. Αλλά σε αυτούς φάνηκαν σαν φλυαρία! Δεν τις πίστεψαν. Γυναίκες ήταν, σκέφτηκαν, και φαντάσματα έβλεπαν! Δυο από αυτούς όμως, ο πάντα ορμητικός Πέτρος, αυτός που τρις Τον είχε απαρνηθεί, και ο Ιωάννης, αυτός που ξεχωριστά αγαπούσε ο Ιησούς τρέξανε στο μνήμα.

Πρώτος έφτασε ο Ιωάννης αν και πρώτος ξεκίνησε ο Πέτρος. Πάντοτε η αγάπη είναι πιο ορμητική, πάντα προτρέχει και φτάνει πρώτη. Πάντα προλαβαίνει. Είδαν και αυτοί τα συμβαίνοντα και απόρησαν. Η λογική τους δεν ήθελε να δεχτεί την υπέροχη πραγματικότητα της Ανάστασης! Τα νέα όμως σαν αστραπή διαδόθηκαν και συντάραξαν ολόκληρη την Ιερουσαλήμ. Εσύ μόνος μένεις στην Ιερουσαλήμ και δεν έμαθες αυτά που συνέβησαν; θα πουν λίγο αργότερα στον Ίδιο τον Κύριο, οι οδοιπόροι προς την πόλη Εμμαούς.

Ένα πηγαινέλα μεταξύ μνήματος και πόλης άρχισε. Μαθητές και μαθήτριες του Ιησού πηγαινοερχόταν και μερικές από αυτές έβλεπαν οπτασίες αγγέλων. Αλλά δεν πίστευαν παρά τις διαβεβαιώσεις. Η Μαρία η Μαγδαληνή δείλιασε μπροστά στις αμφιβολίες και την ολιγοπιστία των μαθητών. Ξαναγύρισε, καθόταν έξω από τον τάφο και έκλεγε. Οι άγγελοι την διαβεβαίωσαν και πάλι ότι ο Κύριος ζούσε αλλά εκείνη απαρηγόρητη εξακολουθούσε να κλαίει. Τότε παρουσιάζεται μπροστά της ολοζώντανος ο ίδιος ο Κύριος… Δεν Τον αναγνώρισε. Νόμισε πως ήταν ο κηπουρός. Το μυαλό της ήταν κολλημένο στην κλοπή του σώματος του Κυρίου της.

Κύριε αν εσύ Τον πήρες πες μου που Τον έβαλες και εγώ θα Τον πάρω από εκεί.
"Μαρία;" Τώρα πια δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία, η φωνή ήταν τόσο γνωστή, τόσο ιδιαίτερα γνώριμη!

Δάσκαλε! Και έπεσε στα πόδια Του… Όλα τα σύννεφα, όλες οι αμφιβολίες και οι στεναχώριες διαλύθηκαν. Ήταν ο Ίδιος ο Κύριος ολοζώντανος μπροστά της. "Σεις θα κλάψετε και θα θρηνήσετε, ο κόσμος θα χαρεί αλλά η θλίψη η δική σας θα μεταστραφεί σε χαρά." Και οι θρήνοι της Μαρίας έγιναν δοξολογία, εν ριπή οφθαλμού, και τα καυτά δάκρυά της απελπισίας γίνανε ωκεανοί απέραντης ευτυχίας! Λόγια του Ίδιου του Δασκάλου της λεχθέντα μόλις πριν από ελάχιστες μέρες.

Η φωνή Του ήταν ολοκάθαρη. Εκείνη η αξέχαστη γλυκιά φωνή που όποιος την ακούσει του μένει βαθιά χαραγμένη μέσα του και τον συνοδεύει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Τα δικά Μου πρόβατα ακούνε (και γνωρίζουν) την φωνή Μου. Γνωρίζεις την φωνή Του; Γνωρίζουμε την φωνή Του; Την άκουσες ποτέ με τα αισθητήρια όργανα της πίστης και της καρδιάς; Τον είδες ποτέ με τα μάτια της πίστης, με τα μάτια της καρδιάς;..

Οι μαθητές του Κυρίου Τον άκουγαν μέχρι τότε με τα σαρκικά τους αυτιά και Τον έβλεπαν με τα σαρκικά τους μάτια. Αλλά υπάρχουν και εκείνα πνευματικά αισθητήρια όργανα της καρδιάς. Και είναι αυτά που ξεσηκώνουν το είναι μας και διαλέγουμε όλες τις μεγάλες και τίμιες και ένδοξες αξίες αυτής και της αιώνιας ζωής, περιφρονούντες, ή βάζοντας στο περιθώριο όλα τα υλικά, τα σαρκικά και τα πρόσκαιρα. Είναι οι αισθήσεις εκείνες που μας τραβούν δυνατά σαν πνευματικά δημιουργήματα και όχι σαν σάρκα, προς τις μεγάλες αιώνιες αξίες της ζωής τις σχεδιασμένες απόν ίδιο τον Θεό για τον καθένα μας.

Ο Θεός είναι φανερός παντού. Ο ζωντανός Θεός, ο αναστημένος Θεός. Ιδείτε τα λουλούδια του αγρού δεν κλώθουν ούτε υφαίνουν, ούτε βέβαια και οίκους μόδας έχουν. Εν τούτοις ούτε ο βασιλιάς Σολομών σε όλη του τη δόξα δεν ντύθηκε όπως ένα εξ αυτών. Ιδείτε τα πετεινά του ουρανού, ιδείτε τα πάντα γύρω σας. Ναι τα βλέπουμε, βλέπουμε τον ουρανό, τα αμέτρητα κοπάδια των αστεριών, τα λουλούδια της εξοχής που ξεφυτρώνουν από το άψυχο χώμα.

Όλη η φύση πριν από λίγους μήνες ήταν νεκρή, ψυχρή και παγωμένη. Και τώρα αναστημένη, πανέμορφη και υπέροχη. Και βαδίζει ο άνθρωπος στο ολοζώντανο καταπράσινο χαλί της εξοχής, και μεθάει από τα αρώματα της φύσης, και κοιτάζει τον έναστρο ουρανό και πίνει το δροσερό νερό που πεντακάθαρο και κρυστάλλινο βγαίνει από τα σπλάχνα της γης, και γεύεται τους ολόφρεσκους καρπούς και όλα εκείνα που μόλις πριν από μερικούς μήνες δεν υπήρχαν, και λέει:

Δεν υπάρχει Θεός! Και αγκαλιάζει με θαυμασμό και απορία το ίδιο το νεογέννητο παιδάκι του, μια ύπαρξη θαύμα, φορτωμένη από θαύματα, που και αυτό δεν υπήρχε μόλις πριν από λίγους μήνες, και λέει δεν υπάρχει Θεός! Και βλέπει την σύζυγό του, και τους γύρω του και ξέρει ότι κανένας τους δεν υπήρχε πριν από μερικά χρόνια, και λέει και επιμένει, δεν υπάρχει Θεός!

"Τόσο ανόητος, τόσο εγωιστής, τόσο χαμένος είναι μέσα στα θαύματα της Δημιουργίας και στην απίθανη ματαιοδοξία του! Μόνο αν του συμβεί κάποιο ατύχημα, μόνο τότε θα πει, φταίει ο "άδικος" Θεός. Ο Θεός όμως, εξακολουθεί να μας αγαπά και να βρέχει επί δικαίους και αδίκους και να ταΐζει δικαίους και αδίκους και ο ήλιος Του να ζεσταίνει τους πάντες και τα πάντα και να απλώνει τα χέρια Του προς όλους για σωτηρία. Τα βλέπουμε καθαρά στην καθημερινότητά μας, στη ζωή μας, γύρω και παντού. Τα βλέπουμε όμως στην πραγματική, αληθινή, Θεϊκή τους διάσταση, ή τα βλέπουμε και τα ακούμε μόνο με τα σαρκικά μας μάτια;

Που είναι τα πνευματικά μας αισθητήρια; Που είναι ο Θεός; Που είναι ο Χριστός; Πού; Μήπως είναι η ώρα να εγερθούμε εκ του ύπνου; Μήπως κοιμάται όλος, ή σχεδόν όλος ο κόσμος; Μήπως ζούμε στην περίοδο των μωρών και των φρόνιμων παρθένων που όλες κοιμήθηκαν; Μήπως; Μήπως είναι ώρα που ακούγεται το "Ιδού ο Νυμφίος έρχεται;" Όλα μιλούν για τον σύντομο ερχομό Του, όλα μας μιλούν για την Ανάσταση. Ο Χριστός ζει και είναι ανάμεσά μας.

Ας ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια και ας Τον ιδούμε πριν να είναι πολύ αργά. Δεν είναι οι σούβλες και τα κόκκινα αυγά, ούτε τα μυρωδάτα κουλουράκια και τα τσουρέκια, δεν είναι οι διακοπές και το δώρο του Πάσχα, το δικό μας Πάσχα. Είναι ο Ίδιος ο Χριστός, ο αναστημένος Χριστός. Αυτός που πλήρωσε τις απιστίες μας και τα παραπατήματά μας πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου. Είναι ο Αναστημένος Χριστός που θα έλθει να παραλάβει τους δικούς Του προτού ο Άρχων του κόσμου τούτου και τα όργανά του φέρουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Έρχεται μέρα που οι πάντες θα αναστηθούν από τους νεκρούς όπως αυτή την εποχή ανασταίνεται όλη η φύση. Και θα αναστηθούν οι μεν σε ανάσταση Ζωής οι δε σε ανάσταση Κρίσης. Μπορούμε να παραμείνουμε έτσι όπως είμαστε να φάμε και να πιούμε και να μεθύσουμε. Αλλά μπορούμε και να χαρούμε την πραγματική χαρά της Ανάστασης.

Οι μαθητές άκουγαν και πίστευαν όλα όσα τους έλεγε ο Δάσκαλός τους. Πίστευαν όταν τους έλεγε για τα βασανιστήρια που επρόκειτο να περάσει προς χάριν τους και προς χάριν όλου του κόσμου. Όμως αν και τα πίστευαν, ΔΕΝ τα δέχονταν σαν γεγονότα. Τα πίστευαν σαν λόγια, όχι σαν έργα. Ο Χριστιανικός κόσμος, ο αληθινός Χριστιανικός κόσμος πιστεύει ότι θα γίνουν αυτά που γράφει η Αγία Γραφή, αυτά που είπε ο Χριστός. Τα πιστεύει σαν λόγια, σαν σχέδια, όχι σαν γεγονότα. Θα πραγματοποιηθούν όμως και θα τα χαρούμε όσοι πιστεύουμε πραγματικά και θα τρομάξουμε και θα θρηνήσουμε όσοι τα απορρίπτουμε.

"ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ αυτά που σας έλεγε όταν ήταν μαζί σας στην Γαλιλαία" είπαν οι άγγελοι στις έκπληκτες γυναίκες. Και τα θυμήθηκαν, αλλά μερικές από αυτές δεν είπαν τίποτε σε κανέναν γιατί φοβήθηκαν. Ήταν και εκείνοι οι Ρωμαίοι φύλακες του τάφου που πληρώθηκαν για μην πούνε την αλήθεια, αυτά που με τα ίδια τους τα μάτια είδαν! Ήταν όμως και μερικοί και μερικές, που αν και δεν τα είδαν, όπως οι Ρωμαίοι φύλακες, τα είπαν και τα διαλάλησαν και συντάραξαν την Ιερουσαλήμ και την οικουμένη όλη! Έτσι και σήμερα είναι μερικοί που τα λένε και τα πιστεύουν και τα περιμένουν κάθε μέρα και κάθε ώρα.

Ο Ίδιος ο Κύριος είπε στους μαθητές Του πριν από το Πάθος Του:
"Ιδού σας τα προείπα όλα για να πιστέψετε όταν θα γίνουν."
Εκείνη την ημέρα θα τα ιδούμε να εκτυλίσσονται μπροστά μας. Και τότε αυτά τα απίστευτα θα γίνουν πραγματικότητα. Τότε άλλοι θα θρηνήσουν και άλλοι θα το γιορτάσουν. Τότε οι πιστοί που τα δέχονται θα ακτινοβολούν από χαρά και θα λένε μεταξύ τους:
"Για ιδείτε πόσο αληθινά και όμορφα ήταν αυτά που τότε λέγαμε και ακούγαμε όταν ήμασταν στη Γη!"
Οι δε άλλοι που περιφρονούν και περιγελούν και σπέρνουν ζιζάνια και έχθρες θα θρηνούν και θα λένε:
"Αλίμονο ήταν τόσο αληθινά και δεν τα πιστέψαμε." Οι μεν σε ανάσταση Ζωής, οι δε σε ανάσταση Κρίσης. Με ποιους θα πας; Με ποιους θα πάω; Πίστεψε και θα τα ιδείς και θα χαρείς τις πραγματικές χαρές του ουρανού. Στο χέρι μας είναι και ευτυχώς δεν είναι ακόμη αργά. ΧριστόςΑνέστη! Αληθώς Ανέστη!

Με χίλιες ευχές για μια Καλή Ανάσταση, Αληθινή Ανάσταση σε όλο τον κόσμο.