Η προσευχή μου

Κύριέ μου,

Έψαξα και τούτη τη βδομάδα πολύ… Άκουσα ραδιόφωνα, άνοιξα τηλεοράσεις, έψαξα στα κανάλια, στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στα ενδιαφέροντά μας. Συνομίλησα, άκουσα διανοούμενους απλούς και ψεύτικους, οικονομολόγους πανεπιστημιακούς και της «πιάτσας», πατριώτες αληθινούς και υποκριτικούς, πατατολόγους και αμνοεριφολόγους, λαδολόγους και ριζολόγους, παραγωγούς και χονδρέμπορους πατάτας, υποκρισίας, και αλήθειας.
Είδα νταλίκες φορτωμένες πατάτες. Ουρές στις πατάτες, ουρές στην εφορία, ουρές στο ΙΚΑ, γιαούρτια στα μούτρα και στα σακάκια, ανθρώπους σαν γάτες κρεμασμένους στους κάδους των σκουπιδιών… είδα νέους σωτήρες μινιατούρες, να ξεφυτρώνουν σαν δηλητηριώδη μανιτάρια, είδα και τι δεν είδα… άκουσα και τι δεν άκουσα…
θυμήθηκα και τι δεν θυμήθηκα.
Έγραψα και τι δεν έγραψα.
Μόνος μου τα έγραψα και μόνος μου τα διάβασα.
Προσπάθησα και τι δεν προσπάθησα.
Σε έβαλα μέσα στα ενδιαφέροντά μας. Έβαλα πολλά δολώματα με την ελπίδα να ιδούμε κάτι και από Σένα...
Χρησιμοποίησα ιστορικά παραδείγματα σαν δολώματα με την ελπίδα να ιδούμε κάτι από την αγάπη Σου, την φροντίδα Σου, την υπομονή Σου…
Μα εμείς κοιτάζουμε τις πατάτες και δεν σκέφτεται κανείς μας το πού βρίσκονταν πέρυσι οι πατάτες, το λάδι, το ρύζι, τα αμνοερίφια, το ψωμί μας.
Κανείς Κύριε. Ούτε και κανείς σκέφτεται ότι σχεδόν τίποτα από αυτά που θα χρειαστούμε να φάμε και να ζήσουμε του χρόνου εμείς και τα παιδιά τους, δεν υπάρχει σήμερα. Τόσο ανόητοι είμαστε Κύριε!
Και εσύ σταυρωμένος αιμορραγείς πάνω στο σταυρό Σου και κάνεις υπομονή και με απλωμένα τα χέρια προσεύχεσαι
«Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι..»
Εξακολουθείς να βρέχεις επί δικαίους και αδίκους να δίνεις καιρούς καρποφόρους επί δικαίους και αδίκους, και να «μην αφήνεις τον εαυτόν Σου αμαρτύρητο, αλλά να μας αγαθοποιείς, δίνοντάς μας ουρανόθεν βροχές και καιρούς καρποφόρους, γεμίζοντας τις καρδιές μας με τροφή και ευφροσύνη. (Πρ.14:17)

Συγχώρα μας Κύριε….