Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

«Εξήλθεν ο σπείρων δια να σπείρει τον σπόρον Αυτού..» (Λουκ.8:5)

Πασίγνωστη στον Χριστιανικό κόσμο όλων των γενεών τούτη η παραβολή, η γνωστή σαν παραβολή του Σπορέως. Πολλοί άνθρωποι του Πνεύματος και της τέχνης εμπνεύσθηκαν και ασχολήθηκαν με αυτήν. Ο Ιησούς Χριστός, παρομοιάζοντας τον εαυτόν του με Γεωργό που σπέρνει, κατατάσσει την εκτροχιασμένη ανθρωπότητα σε πέντε κατηγορίες, αναφορικά με την δεκτικότητα που έχουν οι καρδιές απέναντι στον λόγο Του.

Πέντε είναι οι τόποι στους οποίους βρίσκονται οι καρδιές ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι τέσσαρες από αυτούς είναι χέρσοι, άκαρποι πνευματικά, εγκαταλειμμένοι και μοναχικά περιφραγμένοι στην Πνευματική μοναξιά τους. Είναι οι «εκλελυμένες και εσκορπισμένες» καρδιές, σαν τα πρόβατα που δεν έχουν τσοπάνη (Ματθ.9:36).

Ο πέμπτος τόπος παραβολικά είναι ο δρόμος, στον οποίο καμιά ελπίδα δεν υπάρχει για να φυτρώσει οτιδήποτε. Εκεί κυκλοφορούν, ζουν και έχουν τις φωλιές τους οι σκορπιοί, τα φίδια και τα γεννήματά τους. Σε αυτή τη καταπατημένη γη, βρίσκεται όλη η δύναμη του Εχθρού. Στους μαθητές Του ο Χριστός, είχε δώσει την εξουσία να καταπατούν αυτή τη δύναμη. «ιδού δίδω εις εσάς την εξουσίαν του να πατείτε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμη του εχθρού και ουδέν θέλει σας βλάψει» (Λουκ.10:19) Είναι ο μοναδικός τόπος που δεν αξίζει και δεν πρέπει να πέσει το άγιο και τα μαργαριτάρια. «Μην ρίπτεται το άγιο στους κύνες, ούτε τα μαργαριτάρια στους χοίρους» συμβούλευσε τους μαθητές Του. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τόπος που μένει άσπαρτος. Ο Γεωργός, πατώντας και στιγματίζοντας αυστηρά αυτή την πέμπτη κατηγορία, ασχολείται με τις τέσσαρες άλλες στις οποίες ακούραστα κηρύττει και σπέρνει τον Λόγο Του. Αυτές οι τέσσαρες είναι:

1ον Ο «παρά την οδόν» τόπος, δηλαδή οι άκρες του δρόμου, τα ρείθρα θα λέγαμε σήμερα. Εκεί που μαζεύονται και κολλάνε στους φράχτες όλα τα σκουπίδια που πετάνε οι περαστικοί οπαδοί του Πονηρού, τα όργανα του Διαβόλου, τα γεννήματα της οχιάς, όπως κατ επανάληψη τους αποκάλεσε ο Κύριος. Σκουπιδοσακκούλες, πλαστικά, βρώμικα και σπασμένα μπουκάλια. Εδώ έπεσαν μερικοί σπόροι, με την ελπίδα μήπως και κάποιος από αυτούς φυτρώσει, αλλά τα σπουργίτια όρμησαν και κατέφαγαν τους ήδη καταπατημένους σπόρους. Δεν είχε καθόλου χώμα. Καρδιές που είναι ολότελα παραδομένες στις πονηρές δυνάμεις. Δεν υπάρχει έδαφος για καμιά πνευματική ανάπτυξη.

2ον Ο «επί τα πετρώδη» τόπος. Γκρεμισμένες πεζούλες, και πέτρες σκορπισμένες παντού. Το χώμα έχει σχεδόν ξεπλυθεί από τις νεροσυρμές. Ο σπόρος κάπου σκάλωσε ανάμεσα στις πέτρες, σκεπάστηκε με λίγο χώμα, φύτρωσε, αλλά δεν είχε ρίζα. Μόλις ξεπετάχτηκε, και αμέσως ξεράθηκε. Δεν είχε χώμα. Έφυγε η λίγη υγρασία του. Εδώ κατατάσσονται οι επιπόλαιες συμφεροντολογικές καρδιές που τα θέλουν όλα βολικά και ρόδινα. Μόλις έλθει η δοκιμασία, η αναποδιά, τότε γίνονται οπαδοί της γυναίκας του Ιώβ.

3ον Ο «επί τας ακάνθας» τόπος. Χορταριασμένες και γεμάτες από αγκάθια καρδιές. Καρδιές γεμάτες ξερόχορτα και αγκάθια, που δεν τολμάς τους θερινούς μήνες να ζυγώσεις από τον φόβο φιδιών και σκορπιών. Οι μέριμνες και η απάτη του πλούτου τις έχουν κατακυριεύσει. Εδώ ο σπόρος γλίστρησε μέσα στα χόρτα, βρήκε γη, αλλά όλο σχεδόν το χώμα ήταν γεμάτο από τις ρίζες των αγριόχορτων. Φύτρωσε, μεγάλωσε, αλλά καρπό δεν έφερε. Τον έπνιξαν τα αγριόχορτα και τα αγκάθια.

4ον Ο «επί την γη την αγαθή» τόπος. Επί τέλους! εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Εδώ φύτρωσε, μεγάλωσε και κάρπισε, αλλού πολύ, αλλού λίγο κι αλλού λιγότερο. Αλλού 100, αλλού 60, αλλού 30 ανάλογα με την καθαρότητα της γης.

Αυτή είναι η παραβολή του Σπορέως που απηύθυνε ο Κύριος από το κατάστρωμα του καϊκιού, προς τον όρθιο κόσμο της παραλίας που τον έβλεπε και τον άκουγε προσεκτικά.

Αυτή η παραβολή είναι και το καθημερινό μάθημα και συγχρόνως η καθημερινή εμπειρία του αληθινά Χριστιανικού κόσμου.

Και τώρα το αδυσώπητο ερώτημα. Η δική μου καρδιά σαν αποδέκτης του Λόγου του Χριστού τι τόπος είναι; Σε ποια κατηγορία ανήκει; Είμαι βέβαιος πως δεν ανήκει στην κατηγορία της πατημένης οδού, που είναι γεμάτη σκορπιούς και φίδια, αλλά είμαι πολύ διστακτικός ως προς το απόλυτο των υπολοίπων τεσσάρων. Σίγουρα η καρδιά μου δεν είναι σκέτο ρείθρο, δεν είναι ένας σωρός από πέτρες, δεν είναι γεμάτη από αγκάθια που δεν τολμά κανείς να την πλησιάσει. Τότε δεν μένει παρά η τέταρτη κατηγορία της αγαθής γης. Όρθιος στην παραλία της Λίμνης της Γεννησαρέτ αισθάνομαι τη ματιά του Κυρίου να πέφτει πάνω μου, και χαμηλώνω τα μάτια μου, και γίνομαι ένα με την άμμο της. Μόλις συνέρχομαι λέω, και ακούω την μιλιά μου. Γιατί Κύριε 100, 60, 30 και όχι και λιγότερα; Είμαι χαμένος στο λιγότερο Κύριε; Τώρα ακούω την απάντησή Του. «Μήπως υπάρχει κάποιο ρείθρο σκουπιδιών σε κάποια άκρη του χωραφιού σου; Κάποιος σωρός από πέτρες κατάκρισης κάπου αλλού; Κάποια αγκάθια πικρίας παραπέρα; Μπορεί να καρποφορήσει σε αυτές τις περιοχές ο Λόγος Μου»; Μπροστά μου τώρα βλέπω τον Γολγοθά. Αναγνωρίζω, γονατίζω, αγκαλιάζω τον Σταυρό Του και συνεχίζω αγωνιζόμενος τον καλό αγώνα. «Εν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος» (Φιλιππ.3:13)