« Γιατί εκπαιδευόμενοι επιπροσθέτετε στασιασμό;» (Ησ.1:5).

«Δεν ξέρουν ούτε τι λένε, ούτε τι κάνουν. Ο Τούρκος εγκαταστάθηκε στα νερά της Κύπρου, κυκλοφορεί ανάμεσα στα νησιά μας και αυτοί παίζουν νταούλια για να χορεύουν Ευρώπη και Αμερική.»
«Αρκουδιάρηδες είναι», απάντησε ο διπλανός του ειρωνικά, «τι ήθελες να παίζουν, βιολί ή πιάνο;»
Ένας τρίτος τους αγριοκοίταξε, και κοιτάζοντας τάχα αλλού μούγκρισε, «έμποροι του φόβου».

Κάτι τέτοια έπιανε το αυτί μου στο λεωφορείο. Εγώ μετά το πάθημά μου κατά την επιστροφή μου από την Σάμο στην Αθήνα, την περασμένη άνοιξη, έσφιγγα με τρόπο την κουμπωμένη τσέπη μου με την ταυτότητα, για τον φόβο του πορτοφολά. Υπέστην και στο λεωφορείο την ψυχολογική μου αναστάτωση, αλλά ευτυχώς γλύτωσα το πορτοφόλι μου τούτη τη φορά. Στις τέτοιες περιπτώσεις, σχεδόν πάντοτε, μου συμβαίνει κάτι πολύ καλό. Ο νους μου τρέχει σε Αγιογραφικές λέξεις, εδάφια και γεγονότα. Έτσι και στην σημερινή λεωφορειακή συζήτηση, θυμήθηκα πως κάπου στην Αγία Γραφή έγραφε «γιατί εκπαιδευόμενοι προσθέτετε στασιασμό;»

Μόλις λοιπόν επέστρεψα στο σπίτι, άνοιξα το κομπιούτερ και χτύπησα την λέξη «στασιασμό» Να λοιπόν τι καταπληκτικό διάβασα που ταιριάζει γάντι στην δική μας περίπτωση. Ο Προφήτης Ησαΐας είχε μια όραση που αφορούσε τον λαό της εποχής του, και την καταγράφει στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του, αλλά για οικονομία χώρου, παραλείπω πολλά.

«Ακούστε Ουρανοί και ακροάσου Γη, διότι ο Κύριος μίλησε. Γιους έθρεψα και ύψωσα, αλλά αυτοί αποστάτησαν από Μένα.
Το βόδι γνωρίζει το αφεντικό του, και ο όνος την φάτνη του κυρίου του, ο Ισραήλ δεν γνωρίζει, ο λαός Μου δεν εννοεί.
Αλίμονο έθνος αμαρτωλό, λαέ φορτωμένε ανομία, σπέρμα κακοποιών, υιοί διεφθαρμένοι, εγκατέλειπαν τον Κύριο, καταφρόνησαν τον Άγιο του Ισραήλ, στραφήκανε στα πίσω.
Γιατί όταν παιδεύεστε προσθέτετε επιπλέον και στασιασμό; Όλη η κεφαλή είναι άρρωστη και όλη η καρδιά αποχαυνωμένη.
Από ίχνους ποδός, μέχρι κεφαλής, δεν υπάρχει σ’ αυτόν ακεραιότητα, αλλά τραύματα, και μελανιές και έλκη σάπια.
Δεν τα πίεσαν, ούτε τα έδεσαν, ούτε τα μαλάκωσαν με αλοιφή. Η γη σας είναι έρημη, αι πόλεις σας καμένες, την γη σας ξένοι κατατρώνε μπροστά σας, και είναι έρημος σαν να έχει κατακτηθεί από αλλόφυλους.
Αν ο Κύριος δεν μας είχε αφήσει ένα μικρό υπόλοιπο, σαν τα Σόδομα θα είχαμε γίνει και με τα Γόμορρα θα είχαμε εξομοιωθεί.
Λουσθείτε, καθαριστείτε, αποβάλλετε την κακία των πράξεών σας μπροστά από τα μάτια μου, σταματήσετε να κάνετε το κακό, μάθετε να κάνετε το καλό, ζητήσετε κρίση, κάμετε το σωστό στον δυναστευμένο, στον ορφανό, προστατέψτε την δίκη της χήρας.
Τα λεφτά σας έγιναν σκουριά.
Οι Άρχοντές σας είναι άπιστοι και σύντροφοι κλεπτών, όλοι αγαπούν δώρα, και κυνηγούν ανταλλάγματα, δεν κρίνουν τον ορφανό, ούτε τη δίκη της χήρας….»

Μπαίνουμε, ήδη μπήκαμε σε έναν νέο χρόνο, ευχές ανταλλάξαμε όπως πάντοτε. Τραβήξαμε αρκετά ίσως την χρονιά που πέρασε, αλλά σε τίποτα δεν συγκρίνονται με τα όσα τράβηξαν οι γονείς και οι παππούδες μας, οι οποίοι δεν είχαν ζήσει ούτε μια 10ετία χωρίς πόλεμο, φτώχεια και κάποια επιδημική αρρώστια. Αν ήταν δυνατόν να φέρουμε πίσω μια γιαγιά και έναν παππού του περασμένου αιώνα, δεν θα πίστευαν πως είναι δυνατόν η σημερινή γενεά να μην είναι τρις ευτυχισμένη μέσα στις τόσες ανέσεις, στις ευκολίες, στα επιτεύγματα, στις δραστηριότητες. Η ξύλινη σκάφη της μπουγάδας μαζί με την ραβδωτή πλύστρα εξαφανίστηκε, η πήλινη λεκάνη του ζυμώματος, δεν υπάρχει, οι βρύσες με τις γούρνες στέρεψαν ή έβγαλαν βρύα, οι τσάπες, τα αλώνια, τα δρεπάνια, τα αλέτρια, τα άλογα, τα μουλάρια, τα γαϊδούρια, οι κατσίκες με το σχοινί τυλιγμένο στην κοιλιά δεν ακολουθούν στον χωματόδρομο τα αφεντικά τους. Τα πηγάδια έκλεισαν, οι μικρές και τόσο χρήσιμες πηγές της εξοχής χορτάριασαν, η στέρεψαν λόγω των γεωτρήσεων.

Τα νυχτέρια της γειτονιάς ερήμωσαν, τα καλοκάγαθα και γεμάτα εμπιστοσύνη πρόσωπα της θείας και του θείου όλων των παιδιών του χωριού, σχεδόν εξαφανίστηκαν. Δεν θα πίστευαν στο κουτί μέσα από το οποίο θα έβλεπαν τα εγγόνια τους να τους βλέπουν και να τους μιλούν από την Αμερική. Σαν χαμένοι θα σταυροκοπιόντουσαν μπροστά στην τηλεόραση, την εικόνα που όχι απλά μιλάει, αλλά και κλαίει και γελάει. Είναι αλήθεια αυτά, θα ρωτούσαν σαστισμένοι, όταν ξαφνικά ο εγγονός τους πάτησε κάποιο κουμπί και μια πλαζ με αιθέριες, σχεδόν γυμνές καλλονές παρουσιάστηκε.
«Δεν ντρέπονται να κυκλοφορούν τσίτσιδες», ξεφώνισε η γιαγιά.
«Εγώ είμαι», είπε η εγγονή και η γιαγιά επέστρεψε ντροπιασμένη και δυστυχισμένη στο μνήμα της. Δεν πρόλαβε ούτε να εκκλησιαστεί, αλλά και εκεί θα ήταν ολομόναχη.

Που λοιπόν είναι η ευτυχία; Θα ακούσουμε πολλά ψέματα και εμείς θα τα επαναλάβουμε και θα τα επικυρώσουμε με την ψήφο μας όποτε κι αν χρειαστεί. Μερικοί θα προσπαθούν σαν τα μικρά παιδιά να χτίσουν με πλαστικά τούβλα το σπίτι της πατρίδας μας, ενώ τα μικρότερα αδέλφια τους ζηλιάρικα και χαιρέκακα θα τους τα γκρεμίζουν, σπρώχνοντας και βρίζοντας.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.
Στασιασμός στα μικρά αδελφάκια, στασιασμός στα σχολεία με καταλήψεις, στασιασμός στους νέους με μολότοφ, ντουντούκες, βομβιστικές ενέργειες και επαναστατικά εμβατήρια, στασιασμός και στους ηλικιωμένους με πανό, και με ό,τι άλλο μπορούν...
Και ο Κύριός μας εξακολουθεί να μας ανέχεται και να μας υπενθυμίζει την πλάση μας με την δική Του ταπείνωση στην φάτνη, με την βάπτισή Του στον Ιορδάνη, με τον Λόγο Του, με τον Σταυρό Του, με το βάπτισμα των δικών Του στον πύρινο ποταμό του Θείου Παράκλητου.

Αυτά πρέπει να είναι οι σταθμοί της πορείας του κατ εικόνα και ομοίωση Θεού πλάσματος, που θέλει να λέγεται Άνθρωπος. Αν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια του Θεού και του μοναδικού μας Σωτήρα Ιησού Χριστού ας ανοίξουμε την Αγία Γραφή. Εκεί είναι γραμμένα τα πάντα. Αν τα πιστέψουμε θα αρχίσουμε να περπατούμε στον δρόμο Του, αν τα βάλουμε και στην καρδιά μας, τότε μέσα στον φουρτουνιασμένο τούτο κόσμο θα έχουμε γαλήνη. «Σε Μένα βλέπετε και σωθείτε όλα τα πέρατα της Γης, διότι Εγώ είμαι ο Θεός, δεν υπάρχει άλλος» (Ησα.45:22). Μόνο σ Αυτόν…..

Καλή κι ευλογημένη χρονιά σε όλους μας.