«..τετέλεσται..»

«Ιδού ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».

Αυτή η τόσο γνωστή φράση του Ιωάννη του Προδρόμου, περικλείει ολόκληρο το ύψιστο έργο της σωτηρίας μας. Όλες οι αδικίες των ανθρώπων, από τους πιο ειδεχθείς φόνους μέχρι τις πιο απλές παραλείψεις μας θα έπεφταν στους ώμους του άκακου Αρνιού του Θεού.
Μετά από την τριετή θριαμβευτική πορεία, κατά την διάρκεια της οποίας κατέστρεφε συστηματικά τα έργα του Πονηρού, ο Ιησούς έφτασε στο τέρμα της αποστολής Του. Μπροστά στον βωμό του Γολγοθά.

«Πατέρα ήλθε η ώρα…το έργο που μου έδωσες να κάμω το τέλειωσα»

είπε, και σαν εκπρόσωπός μας, αρχίζει να φορτώνεται τις αμαρτίες μας. Αγωνία Γεσθημανής, σύλληψη, ψεύτικες κατηγορίες, μαστίγιο, εξευτελισμοί, φτυσίματα, ακάνθινο στεφάνι, Σταυρός. Και σε όλα αυτά, ένα μόνο παράπονο προς κάποιον βασανιστή.

«Εάν κακώς μίλησα, μαρτύρησε περί του κακού, εάν καλώς γιατί με δέρνεις;»

Ατέλειωτες οι ώρες των βασανιστηρίων, αστείρευτη και η καρτερικότητα του Αμνού του Θεού.

«Πατέρα συγχώρεσέ τους δεν ξέρουν τι κάνουν».

Ο Πατέρας εν τούτοις ήξερε το αντίθετο. Οι βασανιστές γνώριζαν πολύ καλά αυτά που έκαναν και δεν υπήρχε καμιά δικαιολογία για συγχώρεση. Η θεία Δικαιοσύνη δεν μπορούσε να βλέπει τον Γιο του Δίκαιου Θεού να ζητάει συγχώρεση για τις πράξεις ληστών, φονιάδων, ασώτων, αμαρτωλών και τελωνών και να αγνοεί τα δίκαια παράπονα των αδικηθέντων. Γιατί ουσιαστικά αυτό γινόταν εκείνη την στιγμή. Ο Ιησούς ζητούσε να συγχωρέσει ο Θεός τον αδελφοκτόνο Κάιν και να μην ακούσει τον δίκαιο Άβελ, το αίμα του οποίου ζητούσε εκδίκηση. Ο Αγαπητός Γιος Του, ζητούσε να συγχωρεθούν οι αιμοσταγείς φονιάδες, οι κλέφτες, οι καταπιεστές, οι κάθε λογής άτιμοι και τα θύματα να παραμείνουν αδικαίωτα.
Έστρεψε αλλού το πρόσωπό Του καθώς πάνω στο σταυρό είδε καρφωμένα όλα τούτα. Εγκατέλειψε το Μονογενή Γιο Του αιμόφυρτο πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου φορτωμένο με τις αμαρτίες των βασανιστών και τα παράπονα των βασανισμένων. Από το στόμα του Ιησού Χριστού βγήκε το δεύτερο παράπονο και τώρα απευθυνόταν προς τον Πατέρα:

«Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;»

Ήταν η φωνή του Άβελ, των εγκαταλειμμένων και των αδικηθέντων του κόσμου τούτου. Σε αυτή τη φωνή, τα όργανα του Πονηρού τρόμαξαν και έβαλαν σε ενέργεια το τελευταίο τους σχέδιο.

«Αν είσαι Γιος του Θεού κατέβα από τον Σταυρό…».

Αν κατέβαινε, το έργο της σωτηρίας μας δεν θα έφτανε στο τέλος του. Οι αμαρτίες θα παρέμειναν ανεξόφλητες και τα παράπονα των αδικηθέντων έωλα. Όμως η θριαμβευτική κραυγή του Σταυρωμένου Σωτήρα μας αντήχησε σε Ουρανό και Γη:

«Τετέλεσται».

Τέλειωσε. Έγειρε το κεφάλι και παρέδωσε το πνεύμα στον Πατέρα. Το έργο του Γιου στέφτηκε με επιτυχία. Ο Αμνός θυσιάστηκε στο βωμό του Γολγοθά.
Σωστός Καπετάνιος, Αυτός δια του οποίου τα πάντα έγιναν έμεινε καρφωμένος στον Σταυρό σαν τον καπετάνιο που περιμένει και τον τελευταίο επιβάτη να επιβιβαστεί. Κρατά στα χέρια Του το ημερολόγιο του πλοίου της Σωτηρίας, τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας και την λίστα επιβατών. Το καράβι προς το παρόν ταξιδεύει στις θάλασσες αυτού του κόσμου, μαζεύει από λιμάνια επιβάτες και από πελάγη ναυαγούς πάσης κατηγορίας. Έχει σημαία μιας χώρας που λέγεται «Χάρις». Είναι σημαία ευκαιρίας. Μοναδικής ευκαιρίας. Μόλις φτάσει στον προορισμό του θα υψώσει την σημαία της χώρας που λέγεται «Ανάσταση». Ο κατάλογος επιβατών συμπληρωμένος θα παραδοθεί στις τοπικές Αρχές και οι επιβάτες θα αποβιβαστούν. Πρώτος στον κατάλογο ένας ληστής, ο συσταυρωμένος ληστής, και ακολουθούν οι μετανοημένοι άδικοι και οι αδικημένοι, εσύ και εγώ.

Ας μην καθυστερούμε άλλο, ας επιβιβαστούμε στο καράβι της Σωτηρίας, σε όποια κατηγορία και αν ανήκουμε. Το εισιτήριο είναι πληρωμένο με το Αίμα του Γιου του Θεού. Το καράβι πλησιάζει στα χωρικά ύδατα της «Ανάστασης», η σημαία ευκαιρίας κυματίζει ακόμη, και εκείνη της «Ανάστασης» ξεδιπλώνεται.

«Πως ημείς θα ξεφύγουμε αν αμελήσουμε τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβρ.2:3)