«Ο κρυμμένος θησαυρός»

«Πάλιν όμοια είναι η Βασιλεία των Ουρανών με θησαυρό κρυμμένο στον αγρό τον οποίο ευρών άνθρωπος έκρυψε και από της χαράς αυτού υπάγει και πωλεί πάντα όσα έχει και αγοράζει τον αγρό εκείνον. (Ματθ.13:44)

Αυτή η τόσο σύντομη παραβολή, γνωστή σαν παραβολή του «κρυμμένου θησαυρού», κρυμμένη και αυτή ανάμεσα σε άλλες 6, είναι από μόνη της ένα αληθινό διαμάντι. Οι παραβολές δεν εξιστορούν πραγματικά γεγονότα. Είναι διηγήσεις που με απλά παραδείγματα, παραλληλισμούς και λεκτικές φωτογραφήσεις μας βοηθούν στο να καταλάβουμε από μόνοι μας αυτά που πέραν από τα διηγούμενα εννοούνται.

Ο Κύριος Ιησούς χρησιμοποιούσε συχνά την μέθοδο της παραβολής προκειμένου να καταλάβουν οι ακροατές Του τις μεγάλες αλήθειες της διδασκαλίας Του και τα σχέδια του Θεού για τον άνθρωπο. Χρησιμοποιούσε εικόνες γήινης πραγματικότητας για να γίνουν αντιληπτές ουράνιες αλήθειες.

Κάποτε είχε πει στον Φαρισαίο Νικόδημο, και ασφαλώς δεν θα ήταν η μόνη φορά,

«εάν τα επίγεια σας είπα και δεν τα πιστεύετε πως θα πιστέψετε επουράνια;» (Ιω.3:12).

Οι παραβολές αν και είναι απλές εικόνες της καθημερινότητας συχνά δεν είναι κατανοητό το πραγματικό τους νόημα και γι αυτό ο Κύριος Ιησούς δίνει επεξηγήσεις. Όταν όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε από μόνοι μας προσπαθούμε να καταλάβουμε το νόημά τους, και σ’ αυτή μας την προσπάθεια δίνουμε εμείς τις δικές μας ερμηνείες. Αυτό συμβαίνει και στην παραβολή του «κρυμμένου θησαυρού». Δεν δίνει ο Κύριος την ερμηνεία και έτσι εμείς κάνουμε τις δικές μας σκέψεις. Η πρώτη, και πιο συνηθισμένη ερμηνεία, είναι ότι πρόκειται για τον Παράδεισο, τον οποίον μόλις αντιληφθεί ο άνθρωπος, πουλάει τα πάντα για να τον αγοράσει.

Αυτή είναι μια πολύ απλοϊκή ερμηνεία, η οποία όμως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διδασκαλία όλης της Αγίας Γραφής, που ολοκάθαρα μας διδάσκει ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι δωρεά του Θεού και δεν αγοράζεται με τα υλικά περιουσιακά μας στοιχεία.

Τότε ποιος είναι ο άνθρωπος, ποιος είναι ο θησαυρός, ποιος ο αγρός; Τι πουλήθηκε και τι αγοράστηκε; Μεταξύ ποίων έγινε η αγοραπωλησία;

Στις προηγούμενες παραβολές, που μόλις προ ολίγου είχε ειπεί και ερμηνεύσει ο Κύριος, παρουσιάζει τον Εαυτόν Του σαν Άνθρωπο που σπέρνει, στον αγρό που λέγεται κόσμος, και πάντα τονίζει ότι η ψυχή, του κάθε ανθρώπου είναι ένας θησαυρός πιο πολύτιμος, από όλη την Γήινη Δημιουργία.

«Τι θα δώσει ο άνθρωπος σε ανταλλαγή της ψυχής του;» (Ματθ.16:26).

Όλα ανήκουν στον Θεό.
«Του Κυρίου είναι η Γη και το πλήρωμα αυτής»(Ψαλμ.24:1).

Αν λοιπόν και σε τούτη τη παραβολή δεχτούμε ότι ο Άνθρωπος είναι ο Ι. Χριστός, που έδωσε τα πάντα, για να αγοράσει τον «κρυμμένο θησαυρό» των πολύτιμων ψυχών, που υπάρχει μέσα στον αγρό που είναι ο κόσμος, τότε όλα έχουν μια πολύ λογική και ευλογημένη ερμηνεία. Πράγματι ο Ι. Χριστός άφησε σαν εγγύηση στον Πατέρα Του όλες τις δόξες και τα μεγαλεία του Ουρανού, και ευρεθείς σαν Άνθρωπος θυσίασε και την ανθρώπινη υπόστασή Του, προς απόκτηση της Εκκλησίας Του. Αυτός στον οποίο έδωσε όλα τα περιουσιακά Του στοιχεία, είναι ο Θεός Πατέρας.

Αυτή η ερμηνεία ταιριάζει απόλυτα στο πνεύμα και στην διδασκαλία του Κυρίου μας. Με το να γίνει άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας (Ησ.53:3), απεκδύθηκε την παντοδυναμία Του, με το να γίνει ο Αίρων την αμαρτία του κόσμου (Ιω.1:29), απεκδύθηκε την Δικαιοσύνη Του, με το να φύγει από τον Ουρανό εγκατέλειψε τον θρόνο και τα μεγαλεία της δόξας Του. Με το να θυσιάσει την ανθρώπινη υπόστασή Του έδωσε και όλα τα υπόλοιπα. Και όλα τούτα τα έκανε για να αγοράσει την Εκκλησία Του (1η Κορ.6:20). Στους Μακαρισμούς με τα επανειλημμένα «Μακάριοι», αποκάλυψε αυτόν τον κρυμμένο θησαυρό μπροστά στα πλήθη, και στην ιδιαίτερη πατρίδα Του τον αποκάλυψε στους συμπατριώτες Του με τα λόγια:

«Πνεύμα Κυρίου είναι πάνω Μου, δια τούτο με έχρισε. Με απέστειλε δια να ευαγγελίζομαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερία και προς τους τυφλούς ανάβλεψη, να αποστείλω συντεθλασμένους σε ελευθερία να κηρύξω ευπρόσδεκτο του Κυρίου ενιαυτό» (Λουκ.4:18-19)

Πάνω στον Γολγοθά έγινε η μεγαλύτερη αγοραπωλησία μεταξύ Γης και ουρανού. Εκεί με την προσφορά της ζωής Του ζήτησε την συγχώρεση των αμαρτωλών, αλλά και την αποκατάσταση των αδικηθέντων. Με το «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασιν τι ποιούσι» συγχώρησε τους μετανοημένους βασανιστές Του και αμαρτωλούς, αντιπρόσωπος των οποίων ήταν ο διπλανός Του ληστής. Με το «Θεέ Μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες» ζήτησε από τον Πατέρα την αποκατάσταση της δικαιοσύνης που ζητούσαν οι αδικημένοι του κόσμου τούτου, όπως ο Άβελ, ο εκ γενετής τυφλός και τόσοι άλλοι.

Αυτό το τελευταίο ο Κύριος το άφησε στα χέρια του Πατέρα. Και ο Πατέρας ανασταίνοντας τον Υιό Του ικανοποίησε και αυτό το παράπονο των αδικηθέντων αυτής ζωής. Το «παρεδόθη για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για την δικαίωσή μας» (Ρωμ.4:25), περικλείει όλο το φάσμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Βλέποντας οι πτωχοί, οι συντετριμμένοι και οι σκλάβοι, τα βασανιστήρια του Μεγάλου αδικηθέντος Ιησού Χριστού, γονατίζουν με την σειρά τους στον Σταυρό, στα πόδια του Λυτρωτή και ζητούν συγγνώμη για τα παράπονά τους, αναγνωρίζοντας ότι και η δική τους δικαιοσύνη δεν ήταν τέλεια μπροστά στον Θεό.

«Διότι ο Θεός συνέκλεισε τους πάντες εις την απείθεια δια να ελεήσει τους πάντες» (Ρωμ.11:32)

Αυτό είναι το Ευαγγέλιο, αυτά μας λέει κατά κάποιο πιο συγκεκριμένο τρόπο η παραβολή του «κρυμμένου θησαυρού». Και αν υπάρχουν και άλλες σκέψεις ακόμη πιο ευλογημένες, ας είναι δοξασμένο το όνομα του Κυρίου μας.