ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΔΑΟΣ

Δύο προαιώνιοι αντίπαλοι. Πλούσιοι και Φτωχοί, Κατακτητές και Κατακτημένοι. Δυο αντίθετες κοινωνικές κατηγορίες ανθρώπων με δυσδιάκριτα τα σύνορά τους καθώς δίπλα στον κάθε πλούσιο υπάρχει κάποιος πλουσιότερος, και στον κάθε φτωχό κάποιος φτωχότερος. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα γνωστού εφοπλιστή, που μεταξύ των ναυτικών αποκαλείται «ο φτωχός», επειδή έχει λιγότερα καράβια από άλλον συνώνυμό του. Πάνω από αυτές τις δύο κοινωνικές ομάδες, υπάρχει η «εξουσία», μια Τρίτη ομάδα που προσπαθεί να εξομαλύνει τις αντιθέσεις των δύο άλλων, επιβάλλοντας σιωπητήριο, ή παραχωρώντας πολυφωνία, μέσω της Δικτατορίας, ή της Δημοκρατίας. Δοκιμασμένα και τα δύο αυτά συστήματα, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Οι συνάδελφοι στην εργασία τους, οι επιχειρηματίες στις επιχειρήσεις τους, τα αδέλφια στα κληρονομικά τους, τα κράτη στην κυριαρχία τους, οι πολιτικές παρατάξεις στον δικό τους στίβο, όλοι ανταγωνίζονται όλους και ανάλογα με την δύναμή τους και την διάβρωση του χαρακτήρα τους, αντιμάχονται. Σε τούτη τη πάλη, ελάχιστα υπολογίζονται αξίες όπως η συναδελφοσύνη, ο πατριωτισμός, ακόμη και η συγγένεια. Για την θρησκεία βέβαια ούτε λόγος να γίνεται. Πανάρχαιος κανόνας που άρχισε από την εποχή της οικογένειας των πρωτοπλάστων, με την αδελφοκτονία. Μέσα σε αυτόν τον ανταγωνισμό εμπλέκεται και το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Εάν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την τρομοκρατία σαν κοινωνικό φαινόμενο, σίγουρα ένας χαρακτηρισμός «δράση εξαιρετικά δυστυχισμένων ατόμων», θα ήταν ανάμεσα στους πιο πετυχημένους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κοιμούνται ήσυχοι, δεν κυκλοφορούν ανέμελοι, δεν χαμογελούν και δεν χαίρονται τις απλές χαρές της ζωής όπως ο υπόλοιπος κόσμος γύρω τους. Παντού στην κάθε τους κίνηση υπάρχει η καχυποψία, ο φόβος, ο κίνδυνος και η ετοιμότητά τους για μια βίαιη και ακραία αιματηρή αντίδραση. Καμιά σχέση με τις ομαλές κοινωνικές και ανθρώπινες συναναστροφές. Κινούνται και δραστηριοποιούνται στο σκοτάδι, μέσα σε συνωμοτικό περιβάλλον. Στηρίζονται στην αμφίβολη εχεμύθειά τους, και στο νομικό πλαίσιο που δεν τους ανταποδίδει τα ίσα. Διεκδικούν φραστικά την τιμωρό σπάθη της κοινωνικής αδικίας μέσα στην οποία όμως δραστηριοποιούνται με κραυγαλέες, και πιο άδικες ενέργειες τρόμου. Κοινό χαρακτηριστικό στις τέτοιες ομάδες, αλλά και γενικά στις παρόμοιες αντιλήψεις, είναι η τέλεια απομάκρυνσή τους από τον Θεό.

Έτσι με αυτόν τον τρόπο και στη περίπτωση της τρομοκρατίας ταιριάζουν κατά γράμμα τα λόγια του απ. Παύλου προς τους Χριστιανούς της Ρώμης, για όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Θεό. «Τα πόδια τους είναι γρήγορα στο να χύσουν αίμα. Ερήμωση και ταλαιπωρία είναι στους δρόμους τους, και δρόμο ειρήνης δεν γνώρισαν. Δεν υπάρχει φόβος Θεού μπροστά στα μάτια τους.» (Ρωμ. 3:15-18).

Οι δύσκολες οικονομικές ώρες που περνάει η πατρίδα μας έχουν και αυτές την αιτία τους. Και αιτία δεν είναι μόνο οι ιδιοτελείς αντιδράσεις εκείνων που τραβούσαν «πάση δυνάμη» την πατρίδα μας προς τις ξέρες τονίζοντας ότι υπήρχαν πόροι για την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων και θα έδιναν ακόμη και αυξήσεις, ούτε βέβαια και οι υποχωρήσεις των τότε κυβερνώντων προκειμένου να αποφευχθεί ένα δεύτερο κάψιμο της Αθήνας και η λεηλασία των καταστημάτων. Κύρια αιτία είναι η απομάκρυνσή μας από τον Θεό. Δεν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, δεν γνωρίζουμε και δεν πιστεύουμε στον Θεό. Δεν έχουμε καμιά σχέση, ούτε έστω και τυπική με τον Ιησού Χριστό που ανέβηκε στο σταυρό για να πληρώσει εκεί το ηθικό μας χρέος. Ακόμη και τα άτομα που εκλέγουμε διαχρονικά για να μας κυβερνήσουν, τα εκλέγουμε με κριτήριο την τσέπη μας και όχι το ηθικό τους ανάστημα.

Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Ποιος από τους εκάστοτε κυβερνήτες οδήγησε την οικογένειά του την Κυριακή στην εκκλησία; Αν κάποτε έγινε αυτό, έγινε με την συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων για ευνόητους λόγους. Αν τούτη η χώρα δεν επιστρέψει στον δρόμο του Θεού, τα πράγματα θα χειροτερεύουν διαρκώς. Ήδη μέσα σε λίγους μήνες έγιναν τόσα κακά όσα δεν έγιναν ολόκληρες δεκαετίες. Κάποτε ένας Έλληνας κυβερνήτης μας αν και ήταν δικτάτορας και Γερμανόφιλος καθώς ακούγονταν, όταν μας ζήτησαν υποταγή βροντοφώνησε το ένδοξο «ΟΧΙ» μας, και αργότερα ένας άλλος Δημοκρατικός Κυβερνήτης μας, όταν ο Γερμανός Καγκελάριος αντιδρούσε στην είσοδό μας στην ΕΟΚ εκμεταλλευόμενος και την αντίδραση της τότε αντιπολίτευσης με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και του είπε:

«Δεν δικαιούστε εσείς που δυο φορές σε τούτον τον αιώνα αιματοκυλήσατε την Ευρώπη να αποκλείετε την πατρίδα μου, το λίκνο της Δημοκρατίας, από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Σήμερα αυτοί που φούρνιζαν ανθρώπους σατιρίζουν στα περιοδικά τους τα ιερά και όσια της πατρίδας μας και τους καλωσορίζουμε σαν σωτήρες. Τέτοια καλωσορίσματα όμως τότε έκαναν οι ελάχιστοι δοσίλογοι. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Και δεν βρέθηκε ένα έντυπο, ένας πατριώτης που να σηκώσει φωνή και να τους πει. Ναι, εμείς φταίξαμε στα οικονομικά μας, αλλά ποτέ δεν φουρνίσαμε συνανθρώπους μας. Παράλυτοι ραγιάδες, και αποχαυνωμένοι κάναμε πρώτο θέμα το αισχρό βίντεο μιας δυστυχισμένης κοπέλας…. Γίναμε δούλοι της τσέπης και της σάρκας. Ήταν επόμενο ύστερα από την απομάκρυνσή μας από τον δρόμο του Θεού.

Σε τούτο το σημείο θα αναφερθώ εν συντομία σε τρεις αληθινές ιστορίες που εκτυλίχτηκαν σε διαμετρικά αντίθετα πολιτικά συστήματα, αλλά που οι πρωταγωνιστές ήταν πιστοί Χριστιανοί.

Το μικρότερο παιδί μιας πολυμελούς φτωχής, αλλά Χριστιανικής οικογένειας, έφυγε από το σπίτι με την ευχή των γονιών του για να βρει δουλειά στην πόλη. Στην τσέπη του είχε μόνο ένα δολάριο για να φάει κάτι μέχρι που να βρει κάπου εργασία. Στην πόλη που πήγε, το πρώτο που έκανε ήταν κατά την συνήθεια της οικογένειάς του, να πάει στην εκκλησία. Στο τέλος του κηρύγματος, πήγε στον επίτροπο, του έδωσε το δολάριο και του είπε να κρατήσει 10 σεντς και να του δώσει πίσω τα υπόλοιπα 90. Ο επίτροπος εντυπωσιάστηκε και ρώτησε το παιδί γιατί. Είναι το δέκατό μου για τον Κύριο απάντησε το παιδί. Ο πιστός εκείνος άνθρωπος, ρώτησε περισσότερες λεπτομέρειες και τελικά βλέποντας το ήθος του μικρού, το κράτησε στην εργασία του. Είχε σαπωνοποιείο. Αυτό το μικρό παιδί έγινε ο μέγας και πολύς COLGATE, τα συναφή και ομώνυμα προϊόντα του οποίου κυκλοφορούν σήμερα σε όλο τον κόσμο. Στο γραφείο του ήταν αναρτημένη μια πινακίδα που έγραφε: «Μην ρωτάς πόσα δίνω για το έργο του Κυρίου. Ρώτα πόσα κρατάω από αυτά που μου δίνει ο Κύριος….». Εκείνο το μικρό φτωχό παιδί, μιας φτωχής αλλά αληθινά Χριστιανικής οικογένειας δεν έγινε τρομοκράτης, έγινε ένας απλός Χριστιανός σε μια Δημοκρατική χώρα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση που συνέβη στην πατρίδα μας και συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη την περίοδο της Γερμανικής κατοχής. Γερμανός Αξιωματικός ζητούσε να αγοράσει δέρματα και μπήκε σε ένα τέτοιο μαγαζί. Αφού έριξε μια ματιά, προχώρησε προς την έξοδο γιατί δεν του άρεσε τίποτα από αυτά που είδε. Ο έμπορος όμως τον σταμάτησε λέγοντάς του ότι είχε και άλλα στο υπόγειο, αν ήθελε να ρίξει μια ματιά και σε εκείνα. Και οι δυο τους κατέβηκαν στο υπόγειο. Πάνω στον πάγκο που δούλευε ο έμπορος τα δέρματα, υπήρχε ανοιχτή μια Αγία Γραφή.

Ο Γερμανός κάρφωσε τα μάτια του πάνω της και ρώτησε ποιος την διαβάζει. ªΕγώ» απάντησε ο έμπορος. Τότε ο Γερμανός αγκάλιασε τον έμπορο και του λέει συγκινημένος.

«Είμαστε αδέλφια!» Στο σπίτι εκείνου του εμπόρου γινόταν κύκλος μελέτης της Βίβλου και προσευχή. Σε αυτή συμμετείχε στο εξής και ο Γερμανός Αξιωματικός. Ο κίνδυνος ήταν διπλός αν τους ανακάλυπταν. Οι μεν Έλληνες θα θεωρούνταν δοσίλογοι από τους Έλληνες, ο δε Γερμανός προδότης από τους δικούς του. Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι το αίμα του Ιησού Χριστού, τους είχε κάνει αδέλφια! Σε αυτή την περίπτωση πρωταγωνιστές είναι Κατακτητής και κατακτημένοι, που οι συνθήκες της ζωής τους ήθελαν εχθρούς, αλλά ο Ιησούς Χριστός τους έκανε αδέλφια. Κανένας από τους δύο εκείνους ανθρώπους δεν έγινε τρομοκράτης παρ’ ότι και οι δυο τους ζούσαν σε τρομοκρατική περίοδο.

Και μια Τρίτη ιστορία που εκτυλίχτηκε στο Παραπέτασμα την περίοδο του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Δυο Ρώσοι στρατιώτες εισέβαλαν σε σπίτι αναγεννημένων Χριστιανών την ώρα της μυστικής συνάθροισής τους με προτεταμένα τα όπλα. «Όσοι δεν είστε Χριστιανοί μπορείτε να φύγετε, είστε ελεύθεροι, οι άλλοι ακίνητοι» είπαν με απειλητικό τόνο. Μερικοί έφυγαν, άλλοι όμως έμειναν. Τότε οι στρατιώτες προχώρησαν προς την πόρτα και την έκλεισαν πίσω τους. «Αδέλφια, είπαν, είμαστε και εμείς πιστοί, αλλά δεν θέλαμε να προσευχηθούμε με ανθρώπους που δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί. Ζούσαν και αυτοί κάτω από ένα βίαιο και ανελεύθερο καθεστώς. Όμως ο Ιησούς Χριστός τους χάριζε την δική Του ειρήνη. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα αναγεννημένων Χριστιανών. Ανθρώπων που κάτω από όλα τα καθεστώτα και ανεξαρτήτως των συνθηκών, έχουν την ειρήνη του Χριστού.. Πόσο όμορφο θα ήταν αυτοί οι νέοι άνθρωποι που έγιναν τρομοκράτες να πίστευαν στον Ιησού Χριστό και να γινόταν κήρυκες της αγάπης Του, εργαζόμενοι τον καλόν αγώνα της πίστης και της σωτηρίας πολύτιμων ψυχών από τον αιώνιο χαμό, και όχι σπέρνοντας τον τρόμο και τον πόνο σε ανυποψίαστους συνανθρώπους τους. Πόσο όμορφο θα ήταν οι εκάστοτε κυβερνώντες να ήταν πραγματικοί Χριστιανοί και όχι ψεύτες, ή κλέφτες όπως αποκαλούνται μεταξύ τους, και όπως αποδεικνύονται στον πρώτο χρόνο, ή και στους πρώτους μήνες της θητείας τους. Πόσο διαφορετική η θέση τους ακόμη και στην περίπτωση που θα ήταν αντικείμενα χλευασμού.

Ακόμη και τώρα όμως δεν είναι αργά γι αυτούς. Δεν είναι αργά για την πατρίδα μας, αν επιστρέψει στο δρόμο του Θεού. Δεν είναι αργά για τον καθένα μας. Αλλά ποιος θα συνειδητοποιήσει αυτή την δύναμη του Θεού; Θυμάστε κάποιον που να είπε κατά την προεκλογική περίοδο ότι θα εργαστεί με την δύναμη του Θεού; Κανείς. Όλοι με την αξία τους θα κυβερνούσαν και θα ευημερούσαμε. Τώρα φταίνε άλλοι…Τα ίδια θα πούνε και οι επόμενοι. Κρίνε και μόνος σου. Ποιος θα τους μιλήσει, και ποιοι από αυτούς θα ακούσουν; Εσύ όμως που πιστεύεις στον Χριστό κάνε το χρέος σου. Βάλε τον Χριστό στην καρδιά σου και μίλησε. Μίλησε «είτε ακούσουν, είτε όχι,…είναι αποστάτες…εσύ θα τους πεις τα λόγια Μου… μην γίνεις κι εσύ αποστάτης όπως αυτοί…» (Ιεζ. 2ο κεφ.). Και αν χρειαστεί να υποφέρετε, υποφέρετε αγαθοποιούντες και όχι κακοποιούντες ή... ψευδόμενοι. Είναι πολύ πιο όμορφο και έχει πολύ καρπό δικαιοσύνης, μάλιστα δικαιοσύνης Χριστού……. Πάλι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Επιστροφή κοντά στο Θεό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο ο Χριστός σταυρώθηκε και πλήρωσε το χρέος σου, πολύ, μα πάρα πολύ ακριβά. Δεν είναι θεωρία αυτό. Είναι πραγματικότητα…

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ