«...Ο ΞΕΝΟΣ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΣΟΥ...»



«…Αυτός (ο ξένος) θα είναι η κεφαλή, και εσύ θα είσαι η ουρά..» (Δευτ. κη΄44)

«Ο ξένος που θα είναι ανάμεσά σου, θα ανεβαίνει πιο επάνω από σένα, επάνω-επάνω, εσύ όμως θα κατεβαίνεις κάτω-κάτω. Εκείνος θα σου δανείζει, και εσύ δεν θα δανείζεις σ’ αυτόν. Αυτός θα είναι η κεφαλή, και εσύ θα είσαι η ουρά». (Δευτ. 28:43-44)

Το κη΄ κεφ. (28ο) του Δευτερονομίου είναι ένας εξαιρετικά πολύτιμος θησαυρός προειδοποιήσεων, που ο Θεός έδωσε μέσω του Μωυσή στον λαό Ισραήλ, που μόλις είχε ελευθερωθεί κατά θαυματουργικό τρόπο από την σκλαβιά της Αιγύπτου. Είναι συγχρόνως και ένα κεφάλαιο που διαχρονικά αφορά το κάθε έθνος, και ατομικά τον κάθε άνθρωπο.

Το πρώτο μέρος αυτής της περικοπής περιγράφει τις ευλογίες που θα απολάμβαναν μόλις έφταναν στην πατρίδα τους, εάν θα ακολουθούσουν τις συμβουλές Του, και το δεύτερο και μεγαλύτερο, τις ταλαιπωρίες και γενικά τις φοβερές δοκιμασίες, που θα συναντούσαν, εάν τραβούσαν τους δικούς τους δρόμους. Ο λαός Ισραήλ περιφρόνησε τις Θεϊκές οδηγίες, και τράβηξε τους δικούς του δρόμους, οι οποίοι και τον οδήγησαν σε απερίγραπτες δοκιμασίες κατά την μακραίωνη ιστορία του. Εάν αυτό το έθνος υπάρχει μέχρι σήμερα, αυτό οφείλεται στις υποσχέσεις που ο Θεός έδωσε στους προπάτορές τους, καθώς και στο απέραντο έλεος Του. Μια από τις δοκιμασίες που θα ακολουθούσαν τυχόν αποστασία τους θα ήταν και η εντός των ορίων της πατρίδας τους άνοδος των ξένων και η οικονομική τους εξάρτηση από αυτούς. Δεν πρόκειται δηλαδή για εθνική υποδούλωση λόγω πολεμικής σύρραξης, αλλά για οικονομική υποτέλεια λόγω ανυπακοής στις εντολές του Θεού. Τα χρόνια εκείνα οι υπόδουλοι λαοί ήσαν φόρου υποτελείς. Πλήρωναν δηλαδή φόρους στους κατακτητές τους.

Σήμερα φόρους πληρώνουν οι λαοί στο κράτος τους, για την βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, και για την εθνική τους ανεξαρτησία. Συμβαίνει όμως στην πατρίδα μας να πληρώνουμε φόρους όχι πλέον για την εθνική μας ανεξαρτησία, ούτε και για την άνοδο, ή έστω για την διατήρηση του βιοτικού μας επιπέδου. Δουλεύουμε για να πληρώνουμε τόκους στους ξένους, που είναι ένας φόρος υποτέλειας διαρκώς αυξανόμενος και από τους οποίους δεν υπάρχει ανθρωπίνως καμιά δυνατότητα να απαλλαγούμε υπό τις σημερινές συνθήκες και με την σημερινή νοοτροπία.

Οι νέοι, οι οποίοι βρίσκουν εργασία αποφεύγουν να το πουν στους άνεργους συνομήλικούς τους από φόβο μήπως και τους πληγώσουν. Παλαιότερα τα παιδιά συντηρούσαν τους γονείς τους. Τώρα οι γονείς από τις πενιχρές τους συντάξεις βοηθούν τα παιδιά τους. Οι ξένοι κατακτητές ανεβαίνουν άνω-άνω και οι Έλληνες κατεβαίνουν κάτω-κάτω. Την αιτία παρ' ότι είναι ολοφάνερη, κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν θέλει να την ιδεί:
Το έθνος μας εγκατέλειψε τον δρόμο του Θεού. Αυτή είναι η αιτία. Δεν υπάκουσε στις εντολές Του, ούτε και πρόσεξε τις συμβουλές Του. Δεν εκτίμησε το ό,τι ο Θεός διάλεξε την δική μας γλώσσα, για να τυπώσει την Καινούρια Διαθήκη, την Διαθήκη της Χάρις Του που σφραγίστηκε με το Αίμα Του.

Σαν αφηνιασμένο άλογο, έσπασε τους δεσμούς του με τον Θεό, και περιφρόνησε κάθε ηθική αξία. Ρίχτηκε στο ποτάμι μιας ψεύτικης, εφήμερης, σαρκικής και εγωιστικής καλοπέρασης. Αφέθηκε στην σαρκολατρεία, στο ασύστολο ψέμα, στην ασέβεια, στην φοβερή υποβάθμιση των πατροπαράδοτων αξιών, όπως είναι ο «λόγος τιμής», ισχυρότερος από όλους τους γραπτούς νόμους, η οικογένεια, η πατρίδα, η θρησκεία, κλπ.

Αυτές οι αξίες έγιναν αντικείμενα χλευασμού. Στην ξέφρενη αυτή αλαζονική και καταστροφική του κούρσα, και προκειμένου να κατευνάσει τον αδυσώπητο έλεγχο της συνείδησής του, έφτασε σε σημείο τέλειας περιφρόνησης των Θεϊκών εντολών. Θρονιάστηκε πάνω στο ψέμα και σε προσωρινές, εγωιστικές απολαύσεις. Δεν φταίνε οι δανειστές μας για την κατάντια μας.

Αυτοί την δουλειά τους κάνουν, σαν άνθρωποι του κόσμου τούτου, που άρχοντάς του είναι ο Μαμωνάς. Εμείς φταίμε που εγκαταλείψαμε τον σωστό δρόμο, τον δρόμο του Θεού, και απευθυνθήκαμε σε αυτούς για να μας βοηθήσουν, όχι γιατί υποφέραμε, άλλα για να παίρνουμε εορτοδάνεια και δάνεια διακοπών και πονηρές χορηγήσεις και επιχορηγήσεις στον κύριο όγκο τους.

Μεθυσμένοι μέσα σε ένα κόσμο παραμυθάδων συνειδητοποιούμε τα σφάλματά μας και απελπισμένοι ζητάμε κάποια διέξοδο. Και η αναζήτηση αυτή είναι και πάλι σε λάθος δρόμο. Δεν στρεφόμαστε προς τον Θεό, δεν στρεφόμαστε προς τον Χριστό, αλλά εξακολουθούμε να φθειρόμαστε μέσα στις υλιστικές μας δραστηριότητες και σε όνειρα μεταξύ φραπέ λάπτοπ.

Δεν είναι κακά αυτά, όταν είναι στην πραγματική τους θέση. Αλλά όταν το εξ ημέρες να εργάζεσαι και την εβδόμη να αναπαυθείς εσύ και ο δούλος σου και το ζώο σου και να λατρεύσεις τον Κύριο και Θεό σου, την μετατρέψαμε σε 5 ημέρες να εργάζεσαι (;) από τις 8 μέχρι τις 3, (;) και την 6η και την 7η να την διαθέτεις για την καλοπέρασή σου, και καμιά για τον Δημιουργό σου, τότε σωστά απολαμβάνουμε τα όσα απολαμβάνουμε.

Το να τοποθετούνται στην ακρόπολη της ζωής μας δευτερεύοντα και τριτεύοντα πράγματα αυτό είναι στενοκεφαλιά και ανοησία. Αυτή η στενοκεφαλιά, μας έφερε στο σημείο που βρισκόμαστε. Διαμαρτυρόμαστε για την κατά ένα λεπτό άνοδο της τιμής του ψωμιού, και εξακολουθούμε να μην σκεφτόμαστε ότι το κινητό ενός ατόμου της οικογένειας στοιχίζει περισσότερο από το ψωμί όλης της οικογένειας.
Και δυστυχώς οι ιθύνοντες, μας μιλάνε για άλλους δρόμους, τους δικούς τους δρόμους, που βρίσκονται μέσα στους χώρους της ανθρώπινης νοοτροπίας και δραστηριότητας και όχι μέσα στο θέλημα του Θεού. Κανένας τους δεν είπε ποτέ ότι παραιτείται της «αποζημίωσής» του, μέχρις ότου τουλάχιστον περάσει η μπόρα. Ακόμη και τον μισθό τους, τον βαφτίζουν αποζημίωση, ωσάν να υπόκεινται σε ζημιά λόγω της «εργασίας» τους!!!

Ένας είναι ο δρόμος, και αυτός είναι ο Δρόμος του Θεού. Είναι ο Ιησούς Χριστός. Εάν δεν ανοίξουμε την Αγία Γραφή και εάν δεν δεχτούμε τον Ιησού Χριστό στην ζωή μας σαν ατομικό μας Σωτήρα, από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Μόνο ο Χριστός μας αγαπά με αγνή και καθαρή αγάπη, γιατί είμαστε πλασμένοι για να είμαστε δικοί Του. Η αμοιβή που ζητάει είναι η δική μας αγάπη και η συμμόρφωσή μας με τις εντολές Του που βαριές δεν είναι. Αυτός είναι ο Δρόμος, ο Μοναδικός και Σωστός Δρόμος που όποιος τον ακολούθησε δεν μετάνιωσε ακόμη και σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς, κάποιου Γολγοθά.

Δεν είναι θεωρία, ούτε θρησκευτικό σύστημα, και σειρά από κανόνες ο Χριστιανισμός. Είναι Ζωή. Ζωή κάτω από την προστασία του ίδιου του Χριστού, Ζωή που παρακολουθεί το προστατευτικό βλέμμα του Θεού, Ζωή που φωτίζει και σφραγίζει ο Θείος Παράκλητος. Σ’ Αυτόν τον Αρχηγό ας στραφούμε. Μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από τον βαρύ ζυγό μας, που σε καιρούς ειρήνης φορτωθήκαμε αδικαιολόγητα και εντελώς ανόητα. Αν εξακολουθήσουμε να περπατάμε στους δικούς μας δρόμους, τότε ο ξένος, ο εν τω μέσω μας, και ο ξένος ο προσκαλεσμένος μας θα ανεβαίνει άνω-άνω και εμείς θα κατεβαίνουμε κάτω-κάτω. Εκείνος θα μας δανείζει και εμείς δεν θα τον δανείζουμε, εκείνος θα είναι η κεφαλή και εμείς η ουρά. Ας το σκεφτούμε.

Αλέξανδρος Δαδάος - Αθήνα, 19 Μαΐου 2011
Αρχή της σελίδας Αρχή της σελίδας dadaos@epean.org

Αρχική σελίδα Home