ΚΩΣΤΑΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ

Γεννήθηκα στο Αγρίνιο το 1948. Από το 1954 ζω στην Αθήνα, όπου σπούδασα πολιτικές επιστήμες και εργάζομαι ως υπάλληλος στην "ΠΕΙΡΑΪΚΗ-ΠΑΤΡΑΪΚΗ" από το 1967...

... έγραφε ο Κώστας Λυμπέρης στην εισαγωγή της ΟΓΔΟΗΣ ΜΕΡΑΣ το 1976.

Ξαφνιάζοντας με τον λόγο και τη δραστηριότητά του, εικοσάχρονος ακόμα, στην προσπάθειά του να καλύψει ένα κενό στο χώρο του πνεύματος, στα πρώτα χρόνια της διχτατορίας, το 1971, εικοσιτριάχρονος αποσύρθηκε - δίχως ποτέ να θέλει να μιλήσει γι' αυτό- κι εξακολουθoύσε ουσιαστικά να απέχει, όσο κι αν τα 3-4 τελευταία χρόνια τον βρίσκουν μέλος, πρώτα της Ένωσης Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών και μετά της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και να επαναδραστηριοποιείται στα πλαίσια του λαϊκού και εργατικού κινήματος
Εξακολουθoύσε να πιστεύει πως τίποτα δεν μπορεί να καρποφορήσει, αν δεν καλλιεργηθεί το "έδαφος" άν δεν ανέβει το πνευματικό, πολιτιστικό και σε επέχταση και πολιτικό επίπεδο του λαού. Αν δεν ανατραπεί ριζικά η δομή του "εδάφους". Θεωρεί την Ποίηση σαν το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπινου νου, της ανθρώπινης παρουσίας πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Και τη Νεοελληνική Ποίηση σαν τη μόνη γέφυρα πουύ μας δένει ακόμα με το αξεπέραστο παρελθόν της φυλής μας, σε μια σπάνια αρμονία ποσότητας και ποιότητας.
Πίστευε πως κάποτε ο Λαός, ο κάθε Λαός, πέοα από συνθήματα, θα πρέπει να μάθει να απαγγέλει και ΠΟΙΗΣΗ - και κάπως έτσι αποχτούν ΣΥΝΕIΔHΣH οι Λαοί και ξαναβρίσκουν τη χαμένη ταυτότητά τους
Γιατί σε τελική ανάλυση, Λαοί που δεν τιμούν τους Ποιητές τους δεν πεθαίνουν, είναι νεκροί! Και πως με τίποτα δεν μπορεί να καταλογιστούν ευθύνες σ' ένα Λαό που για ατέλειωτη σειρά χρόνων του ξερίζωναν με γροθιές τα δόντια και του κάναν επαλήψεις στα πονεμένα oύλα με το απόσταγμα της πιο γλυκανάλατης υποκουλτούρας