Τον ποιητικό αυτό τόμο δεν τον ονομάτισα "ΑΠΑΝΤΑ", γιατί δεσμεύει τυχόν νέες εμπνεύσεις και γιατί βρίσκω τον τίτλο κάπως μακάβριο..! Γι αυτό του έδωσα τον αισιόδοξο τίτλο:

"Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠ' ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ".

Με τον τίτλο αυτό δεν εννοώ μόνο την εξωτερική της ομορφιά, αλλά κυρίως την εσωτερική ομορφιά της γυναίκας Μάνας, η οποία δυστυχώς έως προχθές υπέφερε χίλιες-δυο τυραννίες, κακουχίες, βάσανα και τραγωδίες απ την ίδια της τη φύση και κυρίως απ τον άνδρα φαλλοκράτη. Σκεφθείτε τον Μεσαίωνα, ιδιαίτερα στην Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία, πόσες ψυχικά ή σωματικά άρρωστες γυναίκες τις πέταγαν στη πυρά, όπως κάποτε πετούσαμε εμείς ένα δαδί στο τζάκι.
Η Jean d' Arc, η γνωστή και ως Ιωάννα της Λοραίνης, δεν ήταν η μόνη που την έκαψαν ζωντανή, αλλά και χιλιάδες άλλες. Σκεφθείτε τις μανάδες μας και τις μανάδες όλου του κόσμου, όλων των εποχών, τι βάσανα, τι πόνος, τι αίμα, μόνο για να γεννούν και να μεγαλώνουν παιδιά.
Έτσι ο τίτλος του βιβλίου είναι και χαρούμενος και ερωτικός. Ταυτόχρονα είναι δέηση - ρέκβιεμ - θαυμασμός και συγνώμη προς όλες τις μάνες και γυναίκες, που υπήρξαν - υπάρχουν και θα υπάρξουν. Επί πλέον είναι μια πρόκληση και διαμαρτυρία εκ μέρους μου, προς όλα τα θλιβερά υπολείμματα φαλλοκρατίας και μισογυνισμού της οικουμένης. Ο Γάλλος διανοούμενος Μαλαρμέ έχει πει:

"Τούτος ο κόσμος υπάρχει, για να καταλήξει σ' ένα βιβλίο".

Και είναι αλήθεια, γιατί ο προσωπικός κόσμος του καθενός, με χίλιες δυο εμπειρίες, καταλήγει είτε σε προφορικό λόγο διηγήσεως, είτε σε γραπτό. Έτσι κι εγώ, μαγεμένος απ τη ποίηση, καταλήγω ποιητικά σ' αυτό το βιβλίο. Όμως, τι είναι ΠΟΙΗΣΗ ;

Φυσικά είναι ένα είδος γραπτού λόγου, που δεν έχει όμως κωδικό να την κλειδώσεις ή να την ξεκλειδώσεις, εκτός αν έχεις την ανάλογη μύηση και προπαντός τρυφερά αισθήματα. Διαφέρει από τον πεζό λογοτεχνικό λόγο. Κατ' αρχήν δεν είναι άμεσος, αλλά έμμεσος λόγος, με κύριο γνώρισμα την αφαίρεση, τον δωρικό ρυθμό και το λακωνίζειν, δηλαδή λίγα και σταράτα λόγια.
Το ποίημα αρχίζει να περιγράφει το θέμα και στο τέλος, στο τελευταίο στίχο ή τετράστιχο βρίσκεται το νόημα ή το έμμεσο υπονοούμενο. Εξ ου και η ρύση που ευρέως κυκλοφορεί: "Τι θέλει να πει ο ποιητής;"
Η ποίηση ασχολείται με όλες τις εκφάνσεις, με χαρές, λύπες και αγάπες του κόσμου, δηλαδή με τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο. Έχει στενή συγγένεια με τη μουσική και την ζωγραφική. Έμμεσα ζυγώνει τη φιλοσοφία και φανερά φλερτάρει με την προφητεία. Διαφορετικά θα ήταν ένα απλό μανιφέστο, δηλαδή μια προκήρυξη πολιτικών ή κοινωνικών αρχών. Έχουν δοθεί πολλοί ορισμοί για την ποίηση. Η προσωπική μου γνώμη είναι η εξής:

"Ποίηση είναι ένα πανάρχαιο φάρμακο -
ένα αθώο παραισθησιογόνο -
με ελάχιστη όμως κατανάλωση -
γιατί δεν έχει οδηγίες χρήσεως και ούτε καν συνταγές."

Με την ευκαιρία επιθυμώ να σας πω λίγα λόγια για την υποκρισία αυτών που κυβερνούν τον κόσμο. Την Αρχαία Ελλάδα την αγαπούν, την σέβονται και την θαυμάζουν, δυστυχώς μόνον οι φιλόσοφοι, οι ποιητές, οι καλλιτέχνες και γενικά όλοι οι διανοούμενοι. Μόνον αυτοί είναι οι γνήσιοι εραστές της χώρας μας. Οι διάσημοι σκηνοθέτες θεάτρου, πριν γίνουν διάσημοι, έχουν σπουδάσει τις τραγωδίες του Ευριπίδη, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και τις ξεκαρδιστικές κωμωδίες του Αριστοφάνη.
Μάλιστα ο Γερμανός σκηνοθέτης Peter Stein παρουσιάζοντας στην Επίδαυρο τη "Μήδεια" του Ευριπίδη δήλωσε για τη Μήδεια πως είναι μια πραγματική τρομοκράτισσα..! Και έχει δίκιο, αφού σκότωσε τον αδελφό της, τα παιδιά της και ότι συνιστούσε εμπόδιο στα σχέδιά της. Οταν ο Nietzsche ρωτήθηκε από μια γειτόνισσα:

- Μεγάλε δάσκαλε, τι ξένες γλώσσες να μάθουν τα παιδιά μου;
- "Ελληνικά", της απαντά.
- Και ως δεύτερη;
- "Πάλι Ελληνικά", της απαντά…!

Ο δε ποιητής Schiller έχει πει το πιο έξυπνο για τους αρχαίους Έλληνες:

"Καταραμένε Έλληνα, όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ μπροστά μου σε βρίσκω."…!

Οι δε σοφοί του κόσμου είναι όλοι τους μαθητές του Ηράκλειτου, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη κλπ άλλων. Μάλιστα πολλοί απ' αυτούς έκαναν τη διδακτορική τους διατριβή έχοντας ως θέμα τις φιλοσοφικές απόψεις των αρχαίων Ελλήνων.
Όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε τους κυβερνήτες των λαών με το μέρος μας, γιατί γι' αυτούς τον πρώτο ρόλο παίζουν το Δούναι και Λαβείν και το Συμφέρον γενικά. Γιατί διαφορετικά θάπρεπε να εγγυηθούν τα σύνορα της Ελλάδας και να την ανακηρύξουν Ελβετία του Πνεύματος, για να έρχονται να θαυμάζουν και να προσκυνούν τον Παρθενώνα, τον Ερμή του Πραξιτέλη, τους Δελφούς και λοιπά μνημεία.
Όχι μόνο αυτό δεν κάνουν, αλλά ούτε τους κλεμμένους θησαυρούς, τα ιερά κειμήλια της Ιστορίας μας δεν επιστρέφουν. Κι έτσι λοιπόν λειτουργούν με ξένα κόλλυβα στο Βρετανικό Μουσείο, στο Λούβρο του Παρισιού, στο Βερολίνο, στο Μόναχο, στο Βατικανό και στις ιδιωτικές κατοικίες πολλών κλεπταποδόχων..!
Όμως με τα υπολείμματα αισιοδοξίας που μου απόμειναν, διατηρώ ακόμα την ελπίδα, πως τα μάρμαρα και κάθε αρχαίο Ελληνικό αριστούργημα θα επιστραφούν κάποτε στον τόπο που γεννήθηκαν. Πως θα πάψουν οι πόλεμοι και όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν αδέλφια, όπως λέει και ο Beethoven στην Ενάτη Συμφωνία του.
Κατά τ' άλλα, πλημμύρες, καύσωνες, κυκλώνες και μια θερμοκρασία που συνεχώς ανέρχεται…
Ο πλανήτης μας είναι βαριά άρρωστος και οι μικροί και μεγάλοι πλανητάρχες χτενίζονται…!
Προσωπικά ονειροπολώ, καθώς μέσα στα χαρτιά και στα βιβλία ξορκίζω κάθε τόσο το Κακό, έχοντας τη ανάγκη συχνά να αναβαπτίζομαι με όνειρα θερινής ημέρας…!

Η σελίδα είναι υπό κατασκευή