ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ 
Μ' έναν παλιόκαιρο ναυάγησα
σε τσιμεντένιες θάλασσες
και βοήθεια δεν είχε να μου δώσει
τούτη εδώ η χώρα των Θεών
που με βάρδιες την καταχτούν και τη βιάζουν
οικοδόμοι άναρχοι κι ένοπλοι πολεοδόμοι
Ήταν καιρός του ιωδίου και της προσμονής
όταν εκείνοι σπρώχνοντας τη μέρα προς τα μπροστά
μας πέταξαν κατά πρόσωπο το δικό μας το Αύριο
Ήταν καιρός της στέρησης και του πλούτου τότες
που φορτωνόμαστε στις πλάτες νυφικά και παρθένες
λεμονάνθια και πικροδάφνες για τα νησιά των Μακάρων
Τότες στις δράκαινες μέρες της ενοχής
και στων κοινωνικών δογμάτων το συρματόπλεγμα
που τ' όνειρο ήτανε παραίσθηση
και η ελπίδα ύποπτος πυρετός
Γεννήθηκα από τούτη τη μεριά
μέσα σε όστρακα και σε θαλασσινά σουραύλια
σε παρθένες σπηλιές που μπουκάρει
πότε το κύμα και πότε το φως
έζησα
με φύκια κι οπτασίες
χωρίς τα δευτερόλεπτα διαλόγου
και τις τριακόσιες εξήντα πέντε μοναξιές
Για τη φτώχεια μου ποτέ δεν πένθησα
Γλώσσες φωτιές απ' τους κρατήρες
και νάτα χόρεψαν τα πέρατα κι απ' τα πηγάδια
κάτι ξεφύτρωσε καταμεσίς στο πέλαγος
κάτι περίσσεψε απ' τη δικιά μας Ατλαντίδα
που μας λυπήθηκε και μας το πέταξε σωσίβιο
Ελεγός το νησί
και ταξιδεύει
πάνω στα χρώματα του γύλου
στης πεταλίδας το ψαθάκι
κι άγκυρα ρίχνει
λίγο πιο πέρα απ' το Μαλέα
δυο κύματα απ' τους Ηλιους
μ' αμπάρια παραφορτωμένα
χρυσά κοχύλια και αγάπες
Ελεγός το νησί μας
Μύρια κύματα περπατήσαμε
στων Ηφαιστείων τα ίχνη καταδυθήκαμε
και Κύριος γνωρίζει τούτα τα μάτια πια
πώς να τα κυβερνήσεις
που ολο στους ουρανούς κοιτούν
και σε εκατομμύρια έτη φωτός καλόμαθαν
πώς να τις κουμαντάρεις τόσες φωτιές
τόσες Ελένες μέσα στο ίδιο πρόσωπο
πώς να τις σηκώσεις τόσες Εξουσίες
που κόλλησαν στην πλάτη σου
και ξεδιπλώνουνε σημαίες
Έ κυρά της Σπάρτης
το Αιγαίο πυροδοτείς και καίγεται
Ελένη παλιοκόριτσο του Ευρώτα
πάνω σε άσπρο άλογο γελάς και προς τους λόφους
με τα κίτρινα σπαρτά όλο φεύγεις
όνειρο απόμακρο εύφλεκτο δάκρυ Ελένη
με τη θητεία την εικοσάχρονη σης άχραντες φλέβες μου
μίλια δυο απ' την Ελεγό κι ένα απ' την αγάπη
μας βρήκαν νεογέννητους μέσα σε Αμφορέα
κάτι Καλύμνιοι σφουγγαράδες
Ελένη
Όσο κι αν εκπαιδεύτηκα
στο Λουλακί και στον ασβέστη
στον Έρωτα και στην Καταστροφή
δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω
της Πατρίδας το άσπρο και μπλε
της ζωής μου της λιτοδίαιτης
τα βαθιά τα σημάδια
Τα καλοκαίρια μου καλωσόριζα
μετανάστες στα λιμάνια
ψάχνοντας να μάθω
αν Επιστροφή και Μετεμψύχωση
είναι το ίδιο πράγμα
Οι γνώσεις μου ένα Τίποτα αποδείχτηκαν
Ένα Τίποτα
το δικό μου τοπίο την ώρα που δεν με αναγνωρίζει
και η απειλή των χρησμών
και το μάτι της Μέδουσας το μαντατοφόρο
ένα Τίποτα
Η Επιστροφή μου
— χρόνια την τάιζα με χάδια
να πάρει ύψος για να περπατήσει
και με μηνύματα στο telex την ανήγγειλα —
ένα Τίποτα κι αυτή
όπως οι πανάρχαιες του κόσμου ειδήσεις
καθώς κάνουνε κύκλο
και πάλι οι ίδιες επιστρέφουνε
OI ΕΝ ΜΑΛΕΑ ΓΛΑΡΟΙ
Κύμα στο κύμα
λουσμένα στον αφρό και στο αλάτι
ματάκια μου γλαρά και άστεγα
που 'χετε για προίκα μόλις
ένα τόσο δα απέραντο τοπίο
φτερό στο φτερό μου ξεφωνίσατε
το πρώτο μυστικό
κι ύστερα απ' την ικανοποίηση
φιλί στο φιλί
ταξίδι στο ταξίδι
σ' όλα τα ξάρτια και στις τσιμινιέρες
βούκινο το κάνατε
πως οι παγκόσμιες Εξουσίες
ελεύθερο μ' αφήνουν
για να με πάρει η θάλασσα
ΤΙ Ν' ΑΠΟΓΙΝΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ
Με στίγματα κύκλους και επιστροφές
με χαρακιές πάνω στο χάρτη
τα ταξίδια των φίλων οριοθέτησα
κι είπα έως εκεί παιδιά
μέχρι τη Σύρα και τ' Ανάπλι
τη Μάλτα και τη Φαμαγκούστα
Δε μ' άκουσαν
πάνω σε γέφυρες πλοίων
πορεύτηκαν μακριά κατά τη δύση
μ' ένα κλωνάρι βασιλικό
με δυο νομίσματα ευχές στο χέρι
ακολουθώντας τα χελιδονόψαρα
Μια σάκα σχολική το όνειρο
μια γρατζουνιά στο μάγουλο η ηλικία
αλήθεια τι ν' απόγιναν
τόσοι λιλιπούτειοι επιβάτες
INTERMEZZO
Με το άλογο μου το κόκκινο
βοριάδες νοτιάδες μαζί μεγαλώναμε
και τα μεγάλα τα μάτια του
την ώρα που το αποχαιρετούσα
προβολείς ανακριπκού θαλάμου
πάνω μου στήθηκαν θυμάμαι
Έφυγα
και κέρδισα δυο γραβάτες
έμεινε
και έζησε με τη στοργή των γειτόνων
ΣΤΗΣ ΕΜΙΓΚΡΑΤΣΙΑΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ
Ούτε που το θυμάμαι πια
κείνο το μυστικό που σου μπιστεύτηκα
στο παγωμένο βράδυ
ούτε που με θυμάσαι πια
Άννα Ισαμπέλ
του Γιβραλτάρ μαύρο διαμάντι
με τα φανταχτερά σου φω-μπιζού
και τα πορτοκαλί σου μεσοφόρια
Χαμηλό το βαρομετρικό και μας τρομάζει
φίλε Αλφόνσο και Μηνά
Τζιάκομο απ' τα φεγγάρια της Μεσίνας
Χαθήκαμε
με τα χρόνια εδώ και κει
σε βαγόνια αμαξοστοιχιών
σπειρί σπειρί σκορπιστήκαμε
και τις Κυριακές κρατάμε
ένα κυκλάμινο των Άλπεων
τραγουδώντας τη Διεθνή των λουλουδιών
GASTARBEITER
Στο παγωμένο πρόσωπο της βάρδιας
μ' ένα μαντίλι ομίχλες στο λαιμό
φυτέψανε ένα όνομα
Στάσιμοι ανέπαφοι
χωρίς προσωπικά στοιχεία
και φίλιες δυνάμεις
χωρίς σωστή γλώσσα στα χείλη
χάνοντας πατρίδες και διαγγέλματα
μηνύματα και κληροδοτήματα
έσκαψαν στο προαύλιο της φάμπρικας
και φύτεψαν μια εποχή
Ήρθανε
με μάτια γιομάτα επιστροφή
και με μια λίστα όνειρα
Έφυγαν
με μάτια που δεν κοίταζαν πουθενά
και με κομμάτια την καρδιά
δεόντως θεωρημένη
απ' τις πιο επίσημες Αρχές
ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΝΤΙΑΝΟ ΜΑΡΙΝΑ
Σε κρίνα και σε μοσχολίθανο
Φορτσάρουν οι χορωδίες
Τα καμπανάκια το αρμόνιο
Κι απ' την αγιογραφία του θόλου
Αλλελούγια Αλλελούγια
Ένα χέρι ξεκινά καταπάνω μου
Δείχνοντας τη Via Dolorosa
Που κάποτε την περπάτησα ως τη μέση
Και πίσω γύρισα
Γιατί φοβήθηκα τα καρφιά
Γκλόρια Γκλόρια
Πώς να κάνω Ανάσταση
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ
Έστειλα γράμμα στο Θεό
και το 'λαβε ο γείτονας μου
φώναξε ο έντιμος πολίτης
και τα 'βαλε με το αμούστακο παιδί
που με καλοκαιρινές διακοπές
έκανε χρέη Ταχυδρόμου
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΤΟΣΚΑΝΑ
Τι έκανα τάχα
Και να μην τολμώ
Έναν ξεσηκωμό ένα ταξίδι
Κι απ' την Piazza Della Segnoria
Να στείλω στην Πίζα δυο φιλιά
Κοντράτο ειρήνης στην Τσιβιταβέκια
Πα να το λάβουν οι Ναπολιτάνοι
Να στείλω τριαντάφυλλα στους μάστορες της Σιένας
Βροχή στο παλιό υδραγωγείο του Σπολετο
Και κατά την Ασίζη μύρα και μοσχολίβανο
Στου Δάντη την εγκυμονούσα πόλη
Τι άδικο τι παραστράτημα
Τι παραλείψεις έκανα
Να μην κατέχω λιακωτό
Ψηλό παράθυρο στο φως
Και με ολάνοιχτα μάπα ν' αγναντεύω
Τον τοκετό της Αναγέννησης
Και το Μασάτσιο σκαρφαλωμένο
Στους τοίχους της Santa Maria Novella
Να ζωγραφίζει παραδείσους
Στα εργαστήρια τα ευρύχωρα
Στα έργα τα καλά του ανθρώπου τι έκανα
Και δεν μπορώ για ένα μικρούλι μερτικό
Παγκάκι στη γωνιά να στήσω
Κι έτσι σαν τον Μπέρενσον με απλωμένο χέρι
Φόρτωμα να γίνομαι στους Φλωρεντινούς
Και να φωνάζω
— ελεημοσύνη χριστιανοί
ένα γραμμάριο ομορφιάς σας ο καθένας
ΑΝΚΟΝΑ - ΠΑΤΡΑ
Καθώς το πλοίο έριχνε σκάλα
τα σκούρα του γυαλιά αναζήτησε
Φως πολύ φως
κι ένα πικρό αντίο είναι η Ελλάδα
ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΩΔΗ
Πού να τον βρούμε το Θεό
με την ελάχιστη ανθρώπινη διάθεση
πρώτα να μας πεθαίνει
δηλαδή κι ύστερα να μας γεννά
ή έστω
ποιος θα τον συντάξει εκείνον
το φυσικό Νόμο
που θα επιχειρήσει την αντίστροφη καλοσύνη
γέρους να μας γεννά
και με το χρόνο έφηβους να μας κάνει
μικροί εμείς γι' αντίσταση
στης ισορροπίας το παιχνίδι
και κανένας μα κανένας
νομοθέτης ζούγκλας ή επουράνιος
δεν τόλμησε ν' αλλάξει μια φορά
τους θεσμικούς κανόνες
στο Σύνταγμα-της Φύσης
στα μέσα του κόσμου και στα έξω
όλα στραβά κι ανάποδα
και να σκεφτεί κανείς
πως σε μέρες ανοικτών θυρών
δεν βρέθηκε ο αισιόδοξος
να το πει και να το καταλάβουμε
πως μόνο με τη γνώση του θανάτου μας
κερδίζουμε όλοι τον Παράδεισο
ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ
ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΑΝ
ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΑΓΙΟΙ
ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΤΡΕΛΟΙ
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΟΛΕΣ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ ΜΟΥ
ΑΡΧΙΣΑΝ ΧΟΡΟ
ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΙΛΛΙΡΕΜ ΤΟΥ ΕΦΕΥΡΕΤΗ
ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΡΟΥΣΑ ΤΑ ΚΑΪΚΙΑ - μανία κι αυτή
Και τ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τα κορίτσια
Και τα σημαιοστόλιζα και τα ταξίδευα
Με ούριο άνεμο και με μπουρίνι
Σε ακρογιάλια ορατά και σε πελάγη
Πέρα ως εκεί που έφτανε της φαντασίας το μάτι
Και ήξερα απέξω κι ανακατωτά
Ποιο είναι μπρίκι σκούνα τρεχαντήρι
Ποιος ταρσανάς ποιος μάστορας τα έστειλε σε μένα Μα
Ήρθανε άνεμοι με εξωλέμβιες μηχανές
Άγνωστοι με τρίαινες στο χέρι
Με μάσκες στο πρόσωπο να με συλλάβουν
Να στήσουν Δικαστήριο να με κατηγορήσουν
Πως είμαι εγώ ο ξένος και ο ύποπτος
Των βράχων ο βαλσαμωμένος ηδονοβλεψίας
Δεν είχαν γνώσεις οι αφελείς
Το βιβλίο της ηλικίας μου να διαβάσουν
Δεν είχαν ακοή ν' αφουγκραστούν
Της παλιάς μου λύπης τον αντίλαλο ούτε
Αφή ν' αγγίξουν τ' απολιθώματα ερώτων Κι όταν
Την άμμο και την ελαφρόπετρα παρακάλεσα
Να με υπερασπιστούνε και να πουν πως
Τούτα τα ίχνη από παιδικά βήματα
Απ' τα δικά μου πόδια είναι
Κι όταν Ικέτευσα τους άλλους τους καιρούς
Να ψάξουν και να θυμηθούνω
Τον έρημο δραγάτη του γιαλού
Που αμειβόταν μόνο με κοχύλια
Κανείς δεν αποκρίθηκε κανείς δεν με θυμόταν
Και οι φίλοι μου οι πολλοί
Και οι εχθροί των φίλων μου με τους αιώνες
Έχασαν τη λίγη θέληση που είχαν
Τη στοιχειώδη μνήμη για να πουν πως
Νύχτες γι' αρμυρό φιλί το κύμα καρτερούσα
Ξοδεύοντας μες στη νοτιά ως το μεδούλι τις αισθήσεις
Μας έλκεις και μας απωθείς Γη
Των θαλασσών των δελφινιών
Των ερωτευμένων ζευγαριών και κείνων
Των κουκουλοφόρων Αγιατολάχ με τη λατινική προφορά
Είναι απ' τους καπνούς των μαστροπών
Που δεν σε βλέπω να γυρνάς
Γύρω απ' τον άξονα σου κι απ' τον ήλιο
Είναι απ' τη σκόνη των καθημερινών σεισμών
Και δεν τ' αγγίζω πια
Το χέρι που απλώνεται από τους πέρα κήπους
Κι αν το πιστέψω πως δεν περπάτησα ποτέ
Σε γειτονιές με γιασεμιά και Αφροδίτες
Κι αν το φωνάξω μ' όλα τα ημιτόνια των πουλιών
Πως δεν είμαι εγώ το Corpus Delicti
Κι αν κάνω πως πετιέμαι στο κενό
Ανοίγοντας ένα παράθυρο του έκτου ορόφου
Τότες Γη της πυρωμένης παγωνιάς
Των Τσερνομπίλ και των σπερμάτων
Εμένα το λιτοδίαιτο εραστή που σ' αγαπώ
Γιατί 'σαι μια γυναίκα
Ανώμαλο θα με πεις και θα με ξεφωνίσεις
Του Homo Petraloniensis και του ονείρου Γη
NOBEL
Αν το βραβείο ειρήνης
το έπαιρναν οι ποιητές
και της ανοιχτής παλάμης οι φυσικοί
τότες ο κόσμος σίγουρα
θα φτώχαινε σε χιούμορ
Σύρτε με ως εκεί στης πέτρας το βαθύ μεσημέρι
στων χιλιετηρίδων τα Ελληνάκια χωρίς επιστάτη και μισθό
να φτιάχνω με τα δυο μου χέρια αγάλματα και λυχναράκια
Μακριά απ' της Καρχηδόνας τη μεταλλική παλάμη
πέρα από σας μακρύτερα από μένα
να συνταυλίζω τη χόβολη
να ξεγελάω με παραμύθια τους συντρόφους
να μακαρίζω τα κουπιά που 'χουν μπροστά τους το λιμάνι
Γιόμισαν ηλεκτρονικά τα σωθικά μου
τα δάχτυλα μου συρματάκια
σηκώστε ως εκεί ξεχάστε με
κι εγώ της πέτρας και της ερημίας
αθόρυβα θα γίνω ο πιο πιστός υπήκοος
Γιόμισαν ηλεκτρονικά τα σωθικά μου
ΠΑΡΑΠΕΤΑΜΕΝΗ ΕΝΤΟΛΗ
Να φοβάσαι τα θαύματα
που γίνονται για το καλό σου
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΤΖΙΡΟΛΑΜΟ ΣΑΒΟΝΑΡΟΛΑ
Τι ευτυχία
πάνω απ' τη δικιά μου την τιμή
και την αλήθεια πάτερ μου
πιότερο να λατρεύω
της ομορφιάς το φως
και στην κατάρα σου να μην τρομάζω
— και θέλω να μ' ακούς —
ούτε στο ανάθεμα σου πάτερ Σαβοναρόλα
Τι ευτυχία δούλε ενός Θεού
που μόνος σου σε ώρες σκοτεινές εφεύρες
νά 'μαι με το μέρος των Μεδίκων
νά 'χω δυο σταγόνες γι' Αγιασμό
απ' του Michelangelo τον ιδρώτα
και να μη φοβάμαι
πως θα με στείλεις στην πυρά
όπως έστειλαν οι Φλωρεντινοί εσένα
Τι κρίμα πάτερ Σαβοναρόλα
μες στις νεροποντές που έρχονται
— κι ελπίζω να μη χαίρεσαι —
να μην μπορώ να ναυπηγήσω
μια Κιβωτό απ' τις γύρω καστανιές
μια Κιβωτό πολύ μεγάλη
που να χωρά ό,τι εσύ εμίσησες
τούτης της πόλης την ψυχή
όλου του κόσμου τ' όμορφο τοπίο
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΠΑΛΙΑ ΒΙΒΛΙΑ
Και οι ασχημονούντες Άγιοι
στην Ιστορία στεγάζονται
γι' αυτό τα νοίκια από τότε
διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ
Απ' την κοιλιά της γης
θα γεννιόταν λέει το ελεύθερο άτομο
κι ήτανε κει
η μάνα μου
η Αφροδίτη της Μήλου
η Ιωάννα της Λωραίνης
η Μαντάμ Κιουρί
η Πασσιονάρια
και η Ζαΐρα απ' την Ελ Μανσούρα
με τα εννιά παιδιά
αλλά κρίμα στη χαρά
το ελεύθερο άτομο γεννήθηκε
μα από αδεξιότητα της μαμής
της έμεινε στα χέρια
SANTIAGO DE CHILE
Στα λεξικά του κόσμου
γειά και χαρά σου Ελευθερία
είπε σιγά και κοίταξε
δεξιά ζερβά και παραπέρα
Gentlemen
την υπογραφή μου τη δυσδιάκριτη στων συγχαρητηρίων
τις λίστες
την εκφρασθείσα μου ευαρέσκεια σε μεταμεσονύχτιες
ώρες
την εσπερινή αυτοπροσωπεία μου
και κείνα τα υπολείμματα της μνήμης
αμφισβητώ
μια κι ούτε κι εσείς θυμάστε στων μητροπόλεων τις σάλες
τι φάγατε τι ήπιατε τι γραβάτες φορούσατε
τι είπατε για τον καιρό για τις γυναίκες
για τον κωλικό των νεφρών
ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ
Στο καλώδιο της κόκκινης γραμμής
έστρωσε και γλυκά κοιμήθηκε
Ποιος είπε πως είναι μαζοχισμός
να ονειρεύεσαι σε νύχτες Κενταύρων
ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΕΡΥΘΡΟΔΕΡΜΟΣ
Πάει καιρός
θεόφτωχέ μου ποιητή Atohualpa Yupanqui
που για χρυσό κι αργύρια την αρμάδα
πλάι στις τσέπες του μανδύα σου τη φέραμε
Βλέπεις
της Αυλής πρώτα ονόματα εμείς
άλλοι υπόδικοι και καταδικασμένοι
άλλοι καθάρματα και γαλονάδες
νωρίς το καταλάβαμε
πως ο ήλιος δεν είναι αυτό που φαίνεται
αλλ' ένα φωτεινό αστέρι
που γνέφει με το μάτι πονηρά
κατά πού πέφτουνε οι θησαυροί των άλλων
Και ήρθαμε πάνω στις κορυφές της Μαχουίντα
μέρα μεσημέρι
με αλυσίδες και σάκους αφελή
και σας βρήκαμε
γιομάτους έκσταση και μέθη
να χορεύετε του καλού καιρού ξορκίζοντας
μέσα σε καπνούς και σε φωτιές
της φύσης τα στοιχειά
Ναύτες μισθοφόροι Ναύαρχοι εμείς
όλοι πιστοί κι ενάρετοι λευκοί
καλέ μου άνθρωπε
το Σταυρό
για την Αναπαράσταση δεν ξεχάσαμε
Ω ναι
τον φέραμε μαζί μας
το Σταυρό το μεγάλο για την Αμερική
Κι εσύ εκεί πάνω
— τι το 'θελες τόσο ύψος —
πήρες τη θέση του Χριστού
μα δεν πεθαίνεις ούτε ανασταίνεσαι
Μον' έχεις στα μάτια σου αιώνες
μ' ένα Γιατί κι ένα Σκοτάδι
την απορία σου βαλσαμωμένη
Κι εγώ με το πεταλωμένο πρόσωπο
ο λευκός σου ο φρουρός
ο έμπειρος σιδηρουργός
απ' το μέρος της Μπαχία έρχομαι
και ρίχνω κάθε τόσο τις ματιές μου
μην μπας και τίποτα παιδιά σε αποκαθηλώσουν
Της Τιτικάκα λίμνης
έρημο βότσαλο ερυθρό
Κι εσύ εκεί πάνω
με της κιθάρας τις χορδές
τους καιρούς ματώνεις και γερνάς
και τραγούδι λες
και μοιρολόι συλλαβίζεις
για τους κάκτους για τους ποταμούς
για των χαραδρών τον ελεύθερο αετό
Σ' αυτή τη θέση καρφωμένο
και αύριο θα σε ξαναβρώ
μα με χειρονομίες και ιερογλυφικά
— κάτι επιτέλους για να καταλάβεις —
το δρομολόγιο της επιστροφής μου
σου φανερώνω
Έρχομαι απ' το μέρος της Μπαχία
Φτωχό μου Μεξικό
πόσο μακριά είσαι απ' το Θεό
και πόσο κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες
(ΛΟΓΙΑ ΜΕΞΙΚΑΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ)
Κι είμαστε πάντα οι ίδιοι
αυτοί που χαράζαμε στο μάρμαρο
«Τω αγνώστω Θεώ»
για να ταΐσουμε την ελπίδα
ψαρεύαμε πάνω σε μια ρίζα την πορφύρα
δόκανα στήναμε και μύριες υποσχέσεις
στων πεδιάδων τα ξέγνοιαστα κορίτσια
για να πορευτούμε ερωτικά
στη μάχη
το κοντάρι με το «Εν τούτω νίκα» κρατούσαμε
για να συνηθίσουμε στην ιδέα της ήττας
και στις παγωμένες νύχτες της Ευρώπης
με πυρές και μάγισσες παίζαμε
για να ζεστάνουμε τον ανδρισμό μας
Εσείς κι εγώ οι υπερήφανοι απόγονοι
παλαιών θαυμάτων και συνταγών
οι αυτόπτες μάρτυρες του εαυτού μας
και των Αυτοκρατόρων
οι από τώρα ιστορικοί πρόγονοι
μελλοντικών θυμάτων και θυτών
τις κεραίες των κεφαλών μας μετράμε
για ν' απογράψουμε ης φυλακές της χώρας
ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ
Εδώ κοιμάται
η καλή μας η Λουλού
θυσία και όαση
για πλούσιους και φτωχούς
Πίστευε πως το γυναικείο κίνημα
δεν είναι για τις όμορφες
και τάχθηκε στην ηδονή
Τελευταία της παράκληση
όρθια να θαφτεί
για να ξεκουραστεί
Μήπως εσείς
προσφέρατε τίποτα περισσότερο
Αν δεις στον ύπνο σου τον Μπέκετ θυμήσου ξεχασιάρη
σε ποιο ναό απόθεσες τη χτεσινή σου ιδεολογία
Αν δεις τη δίκη των πιθήκων και το Δαρβίνο στο εδώλιο
μην το αποτολμήσεις σήμερα μέσα από ζωολογικό κήπο
να περάσεις
Αν δεις κανόνια και σημαίες για την τιμή κάποιας πατρίδας
ντύσου σαν ήρωας και τρέξε στην αγορά για τα παράσημα σου
Αν δεις στον ύπνο σου το Βούδα μην ταραχτείς
είν' ο χορός των αρνητών γύρω απ' το κρεβάτι σου
είναι οι χίλιες δυο τύψεις της γης
που φέγγουνε στο μεσονύκτιο
Εσύ όμως μη δίνεις σημασία σε ονειροκρίτες της πεντάρας
ΕΞΟΔΟΣ
Τη νύχτα που γλεντούσανε οι φύλακες
δραπέτευσα απ' το δέρμα μου
την άλλη μέρα
μέρα που και τα πουλιά
είχανε ένα Μέλλον για τραγούδι
μέσα του ξανασύρθηκα
μα καθ' οδόν το Εσαεί
μου ξέφυγε και πάλι απ' τα χέρια
ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ
Εγώ δεν είπα
Ν' ανησταθείτε στων Λεωφόρων
Τη χρυσοφόρο πρόσοψη
Στων ασχημονούντων εμπόρων τη συναλλαγή
Στη World Street
Εγώ δεν είπα λέξη
Για το ακαλαίσθητο κτίριο του Χρημαπστηρίου
Που ρίχνει τον ίσκιο του
Στο μικρό μου παράθυρο
Και μου κρύβει τον ήλιο
Εγώ ορκίζομαι
Στα τελευταία ίχνη
Της καλλιτεχνικής μου νοοτροπίας
Πως τους αποστεωμένους πίνακες των ιδεών
Ποτέ μου δεν κατανόησα
Εγώ δεν κριτικάρισα
Την απαστράπτουσα ηθική του Βασιλιά
Την απειλή των εκκωφανπκών ήχων
Την όξινη ειρήνη των AIDS των πιθήκων
Ούτε ης παρούσες λεηλασίες
Τις ταύτισα με ης χτεσινές Σταυροφορίες
Δεν επέμεινα
Πως η Γη είναι στρογγυλή
Για να πέφτουν
Όσοι θέλουν να παραμένουν όρθιοι
Πως η Γη είναι ένα ρομπότ
Με γυάλινα μάτια και σιδερένια χέρια
Ούτε ισχυρίστηκα ποτέ
Πως υποτάχτηκα στην αδερφή Τερέζα
Εγώ δεν είπα
Απ' της φώκιας την αιματοκηλίδα
Έως τ' ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας
Παιδιά της Μεσόγειος
Και της Γης του Πυρός
Τις εφεδρείες του Λόγου μην πετάτε στα σκουπίδια
Ούτε υποχρέωσα
Τους παράφωνους των ανθισμένων πεδιάδων
Να τραγουδήσουμε μαζί
Μπας και αλλάξει ο κόσμος
Κι ούτε που ψιθύρισα ποτέ
Να θωρακίσουμε τα πουλιά
Και οι κουφοί να μπούνε πρώτοι στο χορό
Μάρτυρας μου οι ξοδεμένες ικεσίες
Τα τάματα οι αρτοκλασίες
Εγώ δεν είπα τίποτα λιγότερο
Απ' αυτό
Που δε θέλανε να πω
Ζήτωσαν Ζήτωσαν
Οι παραισθήσεις των ποιητών
Και η πρώτη Διεθνής των λουλουδιών
ΜΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΒΗ ΜΑΣ ΧΟΡΩΔΙΑ
ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΗΚΑΜΕ
ΚΑΙ ΠΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΕΥΘΕΙΑ
ΚΑΠΟΤΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΝΑ ΦΤΑΝΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΠΑ ΝΑ ΕΞΑΣΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ
ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΑ
ΚΙ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
ΚΑΙ Ν΄ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
ΚΙ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ
ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΟΤΑΜΟΙ ΔΑΚΡΥΩΝ
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
ΚΟΠΟΙ ΤΡΕΧΑΜΑΤΑ ΣΕ ΩΔΕΙΑ
ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΚΑΙ ΧΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΙΣ ΦΩΝΗΤΙΚΕΣ ΧΟΡΔΕΣ
(2.479 KB)
papoulias@epean.org