Η πόλη θυμάται

... Στου  φεγγαριού το γέρμα
φλόκος τις θύμησες χαράζει
στο χάσιμο του κόσμου
σωσίβια του νότου πόλη
με σημαίες ταξιδεύει

Θα επιστρέφω

            Πάντοτε θα επιστρέφει στον γενέθλιο τόπο ο ποιητής της διασποράς Γιώργος Παπούλιας και πάντοτε αργά και νοσταλγικά, με σημαίες, θα τον ταξιδεύει η  «σωσίβια του νότου πόλη», η Νεάπολη. Ο φλόκος που χάραζε τις θύμησες του ποιητή στα χρόνια της νοσταλγίας του, βρίσκεται πια μέσα στα ποιήματά του, τώρα που πραγματοποιήθηκε πια ο νόστος, η τελευταία «γλυκιά επιστροφή του στην πατρίδα»,  σ’ αυτήν που «τραύματα ονείρων περιθάλπει». 

            Ο Γιώργος Παπούλιας για πολλά χρόνια ποιητής -  διεσπαρμένος, βίωσε τα ίδια συναισθήματα με κάθε εκπατρισμένο, συναισθήματα απώλειας και οδύνης, τα οποία έχει μεταπλάσει με την τέχνη του, έχοντας ως στόχο να απαλύνει τον πόνο τον δικό του αλλά και των άλλων ανθρώπων  και να άρει τα αδιέξοδα της σκέψης και της πράξης, μέσα από αφηγήσεις βιωματικές, που όμως έχουν έναν καθολικό συμβολισμό, καθώς πολλοί άνθρωποι αισθάνονται να  είναι εκπατρισμένοι, ακόμη και στον δικό τους τόπο, ακόμη και μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό. 

            Οι αφηγήσεις του Γιώργου Παπούλια εξακτινώνονται σε όλα τα θεματικά πεδία της ανθρώπινης ψυχής γι’ αυτό διαβάζουμε  στο έργο του, εκτός από τα βιώματα των ξενιτεμένων, αναφορές για τη μάνα, για τους φίλους, για τη γυναίκα, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, τα ανολοκλήρωτα όνειρα, τον γενέθλιο τόπο που με την ομορφιά και την καθαρότητά του τον οδήγησε να ασχοληθεί με την ποίηση, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει.  

            Το συνολικό έργο του, παρακαταθήκη για μια αξιοπρεπή ζωή, οφείλουμε να το μελετήσουμε με προσοχή - και ιδιαίτερα οι νέοι του τόπου του- και να αποδώσουν στον ποιητή την τιμή που του αξίζει ως αντί-δωρο ψυχής!

Καλό σου ταξίδι Γιώργο Παπούλια!

Αννέτα   Νικολαΐδου

---

          Στις 24 Οκτωβρίου 2016 έφυγε από τη ζωή, στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, ένας από τους σπουδαιότερους, για να μην πω ο σπουδαιότερος σύγχρονος Έλληνας ποιητής της διασποράς, ο Γιώργος Παπούλιας.
        Καμιά εφημερίδα, λογοτεχνικό περιοδικό ή..."κουλτουριάρικος" κύκλος δεν πρόκειται να αναφερθεί σε αυτό το γεγονός, μιας και ο ίδιος απείχε συνειδητά κατά τη διάρκεια της ζωής του από όλα αυτά.
          Από το λίγο που είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά και από τα πολλά που άκουσα για αυτόν από ανθρώπους που τον εκτίμησαν βαθειά, ο Παπούλιας έγραφε όπως ερωτευόταν, όπως έπινε ένα ποτήρι κρασί, εντελώς φυσικά, όπως κάθε άνθρωπος που διαθέτει έμφυτη θεία δωρεά.
Ακολουθεί ένα ποίημά του:

ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Πρώτη η ΄Ερημος της φθοράς
δεύτερη η Σαχάρα
κι εμείς
της τριβής και της λήθης
Αλεξανδρινοί, Καβαφικοί,
βαθιά στο δέρμα μας εκτοπισμένοι
το κόστος της εξορίας απολαμβάνουμε
και την τιμή γευόμαστε
να τυγχάνουμε επίτιμοι δημότες
μιας ανύπαρκτης πόλης.

Από τη συλλογή "Στη Νυρεμβέργη ακόμα βρέχει"

Καλό ταξίδι στο Φως και Αντίο Γιώργο Παπουλια,
"Φως και Αντίο" έλεγες πως είναι η Ελλάδα...